Kiedy nie mogę zasnąć

Wstawiam tą miniaturkę zanim się rozmyślę.

To nie tak, że mi się nie podoba... Napisałam ją w kilka godzin i skończyłam teraz. Jest już późno, ale co tam. Wstawię i idę spać~

Ogólnie to jest to coś nowego, napisanego pod wpływem chwili. Chyba czułam taką potrzebę, ale mam nadzieję, że Wam się spodoba Drarrynisse~ 

W ostatnim one shocie pisałam/uprzedziłam/dałam wskazówkę (?), że chcę napisać coś innego i oto jest~ 

ENJOY i dziękuuuuję za Wasze cudowne komentarze *virtual huuuuug* \Kummie 

EDIT:
Mała zmiana tytułu~!

 ***

Tytuł: Kiedy nie mogę zasnąć

Pairing: niespodzianka

Rodzaj: one-shot, miniaturka

Gatunek: angst, Shōnen-ai, z lekka fluff

Ostrzeżenia: coś nowego, pisanego pod 

wpływem emocji i obrazków z Tumblr'a

  Lubię patrzeć na Ciebie kiedy śpisz.   Wyglądasz wtedy bardzo spokojnie, jakbyś niczym się nie przejmował. Chociaż zawsze sprawiasz takie wrażenie. Naprawdę jesteś taki beztroski? Kiedy śpisz, jesteś bardzo uroczy i nie masz tego swojego typowego uśmieszku, który nie raz potrafi mnie nieźle zirytować.

 Często nie śpię. Boję się ciemności i zawsze muszę mieć koło siebie lampkę, ale to już wiecie. W takie wieczory lubię sobie myśleć o wszystkim i o niczym. Nie do końca wiem dlaczego, ale zazwyczaj myślę o Tobie. Lubię wyobrażać sobie ten Twój szeroki uśmiech i to, jak przeczesujesz swoje ciemne włosy tymi chudymi dłońmi. Ostatnio widziałem na nich blizny. Czy to ja Ci je zrobiłem? Pewnie tak; szkoda, że mi o tym nie powiedziałeś. Często mi o tym nie mówisz, a ja, jak ten idiota, dowiaduję się o tym ostatni. Jestem wtedy bardzo na Ciebie zły, ale... później widzę Twój przepraszający uśmiech. Wtedy mięknę i jestem w stanie przebaczyć Ci wszystko.

Wiem, że robisz to dla mnie, ale ciężko mi na to patrzeć. Krzywdzę Ciebie i tych dwóch idiotów, ale Wam to nie przeszkadza. Zresztą i tak byście mnie nie posłuchali, prawda? Czujecie się za bardzo zobowiązani. Dziękuję Wam za to z całego serca, ale boję się o Was. O Ciebie... O Ciebie boję się najbardziej. Starasz się mnie bronić, chociaż to ja powinienem bronić Ciebie. Przede mną. Jestem potworem. Jestem jak zakażona dusza, która tylko czeka na odpowiedni moment, aby wydostać się z ciała i skrzywdzić tych, na których mi najbardziej zależy.
Siadam cicho na łóżku i patrzę na bordowe zasłony, które szczelnie okrywają okno. To ty na to wpadłeś. Znowu chciałeś mnie przed czymś ochronić. Ale tutaj miałeś rację. To pomaga. Czuję się bezpieczniej. Dziękuję.
Patrzę na tych dwóch wypierdków. Znów nie zasłonili kotar. Później narzekają na to, że moja lampka świeci im po twarzach. Przewracam oczami i sięgam po różdżkę. Jednym machnięciem sprawiam, że obie kotary zasuwają się do końca, zakrywając ich przykryte ciała. Odkładam różdżkę i kątem oka patrzę na Ciebie, jak obracasz się tyłem do mnie. Widzę kawałek Twojego nagiego kawałka ciała, tuż nad gumką od dresowych spodni. Znowu jesteś odkryty. Masz taki dziwny nawyk odkrywania się w nocy, chociaż wiem, że zawsze narzekasz na to, że Ci za gorąco. Zresztą tak jak mi, chociaż wiem, że Ty kłamiesz. 

Skąd to wiem? Bo zabierasz moje swetry i nosisz je z niezrozumiałą dla mnie dumą, chociaż nic dumnego w nich nie ma. Nie są ani markowe, ani jakoś specjalnie szykowne. Ot, zwykłe wełniane swetry, często już zmechacone i znoszone. Kiedyś Cię o to zapytałem. Odpowiedziałeś wtedy, że lubisz czuć mój zapach. Śmiałem się wtedy z Twojej głupoty, chociaż zrobiło mi się cieplej. Tam w środku.

Poprawiam poduszkę i opieram się o nią. Strasznie tutaj cicho. Całkiem przyjemna odmiana od Waszych ciągłych wrzasków. 

To nie tak, że ich nie lubię, po prostu... lubię ciszę. Cisza jest uspokajająca i dzięki niej mam czas na przemyślenia.
Jestem ciekawy czy też uważasz, że się różnimy. Ja jestem ciemny - ten zły, a ty jasny i czysty, chociaż pewnie tak nie myślisz. Zawsze starasz się utwierdzić mnie w przekonaniu, że jestem dobry. Dziękuję, że tak mówisz, ale ja wiem swoje.

Drapię się po przedramieniu, na którym widnieje bandaż. Od ostatniej wyprawy. To nic, lubię kiedy boli. Wtedy wiem, że jeszcze jestem człowiekiem. Wy ucierpieliście bardziej. Jestem potworem, prawda? Mam w sobie tylko kawałek z człowieka. To Wy przytrzymujecie mnie w tym utwierdzeniu. To Ty wciąż powtarzasz, że jestem wspaniałym człowiekiem. Jestem? 

Nie, chyba niezupełnie. Gdybym był wspaniały, nigdy nie pozwoliłbym Was zranić. Jestem potworem. Ale to nic, dopóki jesteś przy mnie, wszystko będzie dobrze. Przynajmniej tak właśnie mówiłeś, a ja Ci uwierzyłem. Wierzę dalej, więc proszę: nie zostawiaj mnie, dobrze? 

Nie wiemy co przyniesie przyszłość, ale mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku. Za rok skończymy szkołę. Będziemy wolni, a cały świat stanie dla nas otworem. Już stoi, wystarczy, że będziemy chcieli spróbować. Razem. Możemy nawet z tymi idiotami. Pewnie sami będą chcieli się przyłączyć, prawda? Przecież nie przepuszczą takiej okazji. Jesteś taki sam. Wszędzie Cię pełno, z tą Twoją cholerną energią i nonszalancją. Masz szczęście, że nie jesteś taki przy mnie. Kopnąłbym Cię wtedy. Mocno. 

Uśmiecham się głupio, wyobrażając sobie Twoją zbolałą minę zbitego psa. Lata praktyk, prawda? 

Odsuwam powoli ciepłą kołdrę i stawiam cicho stopy na chłodnym drewnie. Ciepłe kapcie są po drugiej stronie, ale nie muszę ich zakładać. W końcu idę tylko pięć kroków do łóżka obok. Stawiam cicho kroki, nie chcąc zbudzić żadego z Was. Wiem, że bardzo Was to irytuje. Nie dziwię się.

Cholera, walnąłem w coś leżącego na ziemi. Pewnie to buty do Quidditcha. Ten nierozgarnięty facet znowu ich nie sprzątnął. 

Starając się nie przeklinać, schyliłem się aby pomasować biedną stopę. Kątem oka, w blasku lapki, zobaczyłem coś koło Twojego łóżka. To było nasze zdjęcie. Robione w te wakacje. Pamiętam, że było wtedy gorąco i chodziliśmy boso po łące. Usiedliśmy na drzewie, jedzące te pyszne, czerwone jabłka. Któryś z tych głupków zrobił nam zdjęcie, jak w żartach karmiliśmy siebie nawzajem. 

Wstałem i odsunąłem jasną pościel, przykrywając dokładniej Twoje śliczne ciało. Po cichu wszedłem na miejsce obok Ciebie, czując, że zaczynasz się poruszać. Poczekałem chwilę i ponowiłem swoją próbę. Przytuliłem się do Twoich pleców, czując zapach Twojego płynu do kąpieli, który pomagałem Ci wybrać tydzień temu. Pachniał Tobą i Twoim charakterem. Idealny zapach, który mógłbym czuć przez całe życie. 

Do moich uszu doleciał dziwny dźwięk. Chrapnąłeś. 

Uśmiechnąłem się głupio, a z moich ust wydobyło się parsknięcie. Na pewno byś mi nie uwierzył.

Najwyraźniej zaśmiałem się za głośno, ponieważ po chwili zacząłeś obracać się w moją stronę. Byłeś totalnie zaspany i nieogarnięty. Uroczy. Spod przymrużonych powiek spojrzałeś na mnie swoimi szarymi oczami. Były tak szare, jak kolor ścian w moim pokoju, w domu. Podobał mi się ten kolor, bardzo mi się podobał.

- Mmm... - mruknąłeś cicho, wciąż nierozbudzony. - Dlaczego nie śpisz, Luniaczku?  

- Nie mogłem zasnąć, ale teraz już jest dobrze. Śpij, Syri - odpowiedziałem w zamian, a ty uśmiechnąłeś się do mnie sennie i podniosłeś się, żeby pocałować mnie w usta.

- Kocham cię. Dobranoc - dodałeś. 

- Ja ciebie też, kolorowych.

To była prawda. Prawdą też było, że przy nim wszystko będzie dobrze.

  ***