ROZDZIAŁ XXXVII

O rany boskie... 
90 TYŚ WYŚWIETLEŃ.
53 OBSERWATORÓW. 

Kiedy to się stało, huh? Wooaah! Dziękuję Wam wszystkim za nabicie takiej sumki zerknięć~ 

Naprawdę to coś ogromnego dla mnie i jestem Wam tak pieruńsko wdzięczna, że aż mnie to boli...

Dziękuję Drarrynisse z całego serduszka!

Przyjemność mam powitać: 

Alex, Anonima, który w trybie natychmiastowym ma się podpisać! i ~'Kama

Rozgośćcie się wygodnie! ♥

Za komentarze dziękuję:

 Jous.~, ~Kati, CyziowateCiastko, Lejdi-chan, Emiru-chan, Akane, Elizabeth Carter, Karola, Pewnien Anonim, który się nie podpisał! *daje po łapkach*, KaoY, Weronika :*, ~Pyśka ;3, Lachtára "Elizabeth", Szczelecka, Alex, White, Ala<3, ~'Kama, Julka

  
Jesteście po prostu ASDFGHJKLFGFJ~! ♥

A co do one shota, który miał zostać dodany... Nawet nie chcę o tym mówić, ale myślałam, że się potnę... Kiedyś go zobaczycie, gwarantuję Wam to...
Enjoy~! / Kummie
  
Lol, dawno taki długi mi nie wyszedł~

***

Jego sny często miały ogromny wpływ na jego samopoczucie. Kiedy były szczęśliwe - mógł uśmiechać się jak idiota i szerzyć wokół siebie aurę radości i ogólnej pozytywnej energii. 
Były jednak też sny, które potrafiły zetrzeć szczęście z jego twarzy na dobre godziny, które dłużyły się nieubłaganie tworząc nieskończony ciąg złych zdarzeń. Wtedy naprawdę trudno było go wyciągnąć z jego ponurego nastoju, który odpychał większość osób z otoczenia. 
Zdarzyły mu się również dni, które nie rozpoczynał ani ciąg złych zdarzeń, ani też szereg tych dobrych; były to dni bez nocnych mar, które lubiły go nachodzić. Wstawał wtedy machinalnie, myśląc tylko o bieżących sprawach, nie rozpamiętując nic szczególnego. Były to spokojne dni złożone z dobrych i złych elementów, które naprzemiennie ocierały się o siebie.Tak też było po przebudzeniu.
Otworzył swoje ciężkie powieki, przypatrując się wszechobecnej ciemności. O dziwo, był wypoczęty i gotowy do stawienia czoła nowym wyzwaniom. Leżał okryty po samą szyję, nasłuchując rozmów wydobywających się zza drzwi do pokoju wspólnego. Najwyraźniej spał albo bardzo długo, tak, że przegapił powitanie nowego dnia, albo na tyle długo, aby przespać tylko kolację. Bynajmniej czuł się wypoczęty i to cieszyło go najbardziej. Planował poleżeć jeszcze trochę, wiedząc dobrze, że gdyby coś się stało z Draco, jego przyjaciele natychmiast by go o tym poinformowali. Nie chciał też wychodzić z pokoju, widząc w myślach masę spojrzeń posyłanych w jego stronę, gdy tylko opuści swój cichy zakątek. Miał czas na przemyślenia, a trochę się tego zebrało. 
Westchnął cicho i ponownie przyjrzał się otaczającej go ciemności. Zastanawiał się co zrobi jeśli Draco się nie obudzi. Zostanie tutaj przy nim, czy jednak przystanie na propozycji pani Weasley, która na pewno nadejdzie? Już potrafił usłyszeć w głowie jej głos mówiący: 
- Harry, kochanieńki! Nie będziesz przecież spędzać samotnie świąt! Ten czas spędza się z rodziną! Ta, ale co jeśli odpowiedziałby jej, że część jego rodziny jest właśnie tutaj, w Hogwarcie? Zaakceptowała by to, czy wręcz przeciwnie? Naprawdę, kochał tą kobietę całym swoim sercem, ale bał się powiedzieć o więzach łączących go z Draco. Oczywistym było, że Weasley'owie nie byli uwielbiani przez Malfoy'ów, zresztą z wzajemnością...
Tak na dobrą sprawę, był również ciekaw, co powie Ron swoim rodzicom, odnośnie swojego związku z Theo. Będzie głupio i uparcie wmawiać, że jest to tylko jego przyjaciel, czy jednak postawi na swoim i przyzna się do więzi łączących go ze Ślizgonem? Miliony pytań, na których nie znał odpowiedzi. Co ma zrobić z prezentami, jeżeli Draco się nie obudzi? Wysłać je Malfoy'om, czy jednak dać sobie spokój? To samo pytanie odnosiło się do prezentu dla jego jasnowłosego Ślizgona. Kiedy go dostarczyć? 

Jęknął przeciągle i przykrył twarz poduszką. Gdyby nie to, że głowa bolała go już wcześniej, teraz śmiało mógłby to oznajmić. Czuł się cholernie przytłoczony i nie wiedział, co na to poradzić. 
Przetarł swoje powieki a kolejne westchnięcie wydostało się z jego gardła. 
- Wstań w końcu - mruknął do siebie i odkrył zamaszyście wszechobecne ciepło, czyli tak zwaną pościel. Przez jego ciało przeszła seria zimnych dreszczy, którą po prostu zignorował. Położył stopy na chłodnej podłodze i oparł łokcie na kolanach. Jego dłonie zaczęły powoli rozczesywać burzę ciemnych włosów, a on sam starał się zdopingować swoje ciało i umysł do dalszych działań. Miał właśnie spiąć swój, jak to zawsze określał Draco: śliczny tyłek i wstać, jednak coś odwróciło jego uwagę. Usłyszał, że ktoś ciężkimi, ale szybkimi krokami wspina się po schodach od sypialni. Sięgnął machinalnie po różdżkę leżącą na stoliku nocnym i skierował ją w stronę drzwi. Robił to naprawdę nieświadomie i czuł się wyjątkowo podle, kiedy do pokoju wparował Ron. Nie był zadowolony ze swoich reakcji odnośnie jakiegokolwiek zagrożenia. Albo działał zbyt pochopnie, albo w ogóle. Przewrócił oczami i już chciał go zganić za to, że robi niepotrzebne zamieszanie, jednak coś w wyrazie twarzy rudzielca kazało mu się skupić i powstrzymać od zarzutów.
 - Co jest? - zapytał niepewnie, słysząc jak jego głos jest lekko zachrypnięty. Odchrząknął i wstał powoli ze swojego łóżka. - Ron? Wszystko w porządku? 
Jego rudy przyjaciel oparł dłonie na kolana biorąc kilka głębszych wdechów. Raz po raz zerkał na Harry'ego, który patrzył na niego niecierpliwie z lekkim strachem w oczach. 
- D-draco... - zaczął mówić, pomiędzy jednym głębszym wydechem a drugim. Naprawdę się zmachał bieganiem przez cały Hogwart. - On... uh... 
- Rany boskie, Ron! Co z nim do cholery? - zapytał w końcu, wybuchając. Jego ciało samodzielnie zaczęło zakładać jakieś buty i bluzę, co bardzo mu odpowiadało. 
- On się obudził! - wysapał w końcu. Serce Harry'ego zaczęło bić ze zdwojoną siłą, nie do końca wiedząc, czy to bardziej ze strachu, czy ze szczęścia. Jego mózg już nie myślał - wskoczył na łóżko pokonując je w paru chwilach. Później już tylko wyminął Rona i dopadł do drzwi. 
- Harry, czekaj! Muszę ci jeszcze coś powie-
 Nie słuchał już. Biegł przed siebie z mocno bijącym sercem i nie zważał już na nic; nie obchodzili go ludzie, którzy parzyli na niego jak na cholernego wariata. Nie obchodził go Snape, którego wyminął i który prawdopodobnie: a) odejmie mu dwadzieścia punktów, i który b) szedł w tą samą stronę co on. Naprawdę miał teraz tylko jeden cel, od którego dzieli go jedno piętro. 
 Przeskakiwał po dwa stopnie, udając, że prawie wcale się nie zabił przy jednym takim skoku. Uparcie uważał, że miał w tamtym momencie ochotę polatać. Nic więcej. 
 Minął dwa zakręty, dwie całujące się pary i z tego, co zauważył jedną z nich był Dean i Seamus, którzy bezkarnie obściskiwali się w kącie. Gdyby nie to, że naprawdę mu się śpieszyło, ostrzegłby ich przed zbliżającym się Severusem. Możliwym było, że nawet ich nie zobaczy, jeśli będzie podążał za Harrym, wciąż odejmując mu te durne punkty. W tym momencie guzik go to obchodziło i to samo uważał przekraczając próg skrzydła szpitalnego. 
Stanął przed masywnymi drzwiami i wziął głęboki oddech, popychając je do przodu. Na uginających się nogach zaczął iść środkiem pomieszczenia, dokładnie obserwując wszystkich obecnych. Był Dumbledore, pani Pomfrey, Narcyza Malfoy i jego przyjaciele, którzy zgodnie zgromadzili się po przeciwnej stronie łóżka Draco. Przez głowę przeszła mu myśl, że został poinformowany jako ostatni, co bardzo go zdenerwowało. Przecież był jedną z bliższych osób w towarzystwie młodego Malfoya.  
Pierwsza zauważyła go Hermiona, która przeniosła swój czujny wzrok z nauczycieli prosto na niego. Rzeczą, która go zadziwiła był fakt, że nie miała ona na twarzy żadnych emocji. Jakby stało się coś naprawdę złego, ale przecież Harry widział, jak Draco otwiera usta i rozmawia z ich przyjaciółmi. Widział też, jak porusza swoimi kończynami - czyli wszystko musiało być w porządku.
 Ale nie było. 
Dowiedział się o tym sam, kiedy podszedł do łóżka Ślizgona. Kilka par oczu patrzyło na niego, a on nie miał pojęcia dlaczego. Zaległa denerwująca cisza, którą przerywał tylko wieczorny deszcz uderzający w okna. Czując się trochę niepewnie przejechał swoimi zielonymi oczami po wszystkich zebranych, zostawiając na końcu blondyna. Spojrzał na niego zaraz po Theo, który patrzył uparcie na ich przyjaciół, jakby chciał im coś powiedzieć, a najlepiej to na nich nakrzyczeć. 
Dopiero kiedy do pomieszczenia wszedł zziajany Ron Theo się uspokoił, a Harry spojrzał w końcu na Ślizgona, który do tej pory milczał jak reszta. Serce Harry'ego zabiło jeszcze mocniej, bo w końcu mógł patrzeć na cudowne, jasne tęczówki Draco. Jakiś czas później dotarło do niego, że Draco owszem, patrzy na niego, ale trochę inaczej niż zwykle. Patrzył tak, jakby nie do końca potrafił zrozumieć, co Potter tutaj robił.
 - Cześć, Draco... - powiedział cicho i cholera jasna mógł usłyszeć, jak ktoś wciąga powietrze. Pytający wyraz twarzy Malfoya był dla niego oznaką tego, że coś na pewno było na rzeczy. Miał szczerą nadzieję, że po prostu robią sobie z niego żarty i, że któreś z jego znajomych, albo starszych zacznie się śmiać, a Draco weźmie go w ramiona i zacznie całować jakby koniec świata miał nie nadejść...
 Nic się takiego nie stało, ale za to blond-włosy Ślizgon poruszył się lekko na swoim posłaniu i spojrzał zdezorientowany na Pansy, która odwróciła od niego wzrok jak najszybciej umiała.
 - Draco? - zapytał cicho, a w jego głos wkradła się cholerna niepewność.  
- Co on tutaj robi? - zapytał w końcu Ślizgon, ale w jego głosie nie było żadnej radości, ani szczypty zainteresowania Gryfonem, której Harry się spodziewał. 
- Harry. - To był Theo. Powiedział wyraźnie jego imię, a wyraz jego twarzy był bardziej zaciekły niż zazwyczaj. - Wyjdźmy i porozmawiajmy, dobrze? 
Brunet nie odpowiedział; w zamian wciąż patrzył skonsternowany na Malfoya, który patrzył na niego, ale jego oczy były puste, tak jakby patrzył na pierwszego lepszego Puchona - bez emocji, uczuć i wspomnień, których nie było. 
Harry dał się wyprowadzić Ślizgonowi na korytarz, ale wyraźnie czuł spojrzenia nauczycieli i przyjaciół, które śledziły jego ruchy. Kiedy Theodore otwierał drzwi, Potter usłyszał jeszcze słowa Draco, które sprawiły, że jego nogi lekko się pod nim ugięły.
 "Co Potter, do cholery, tutaj robił?" 

***
Theo wyprowadził go na korytarz łączący błonia z klasami. Było tam chłodno, a duże krople deszczu skapywały na ich plecy, kiedy oparli się o zaśnieżony murek. Właściwie to Nott oparł Harry'ego, którego egzystencja opierała się teraz tylko na oddychaniu i mruganiu, co bardzo smuciło jak i złościło Ślizgona. Nienawidził takiego Harry'ego, a jego widok doprowadzał go do szału.
- Harry - powiedział głośno, licząc na jakąkolwiek reakcję z jego strony. - Harry spójrz na mnie.
 Kiedy i to nie zadziałało, sam uniósł spuszczoną do tej pory głowę Pottera, łapiąc go łagodnie za brodę.  
- Przestań się mazać i powiedz cokolwiek żebym wiedział, że nie mówię sam do siebie - poprosił i dopiero wtedy oczy Harry'ego uniosły się do góry patrząc w ciemne tęczówki Theo.  
- Co jest z Draco? - zapytał cicho a Nott chciał w tamtym momencie przytulić swojego przyjaciela i ukryć go przed cholernym nieszczęściem tego świata. 
- Powiem ci, ale nie rób nic pochopnego, dobrze? - zapytał i ścisnął mocniej jego ramie. 
Potter dopiero po kilku chwilach skinął niezauważalnie głową, a Theo odetchnął głośno. Nie chciał owijać w bawełnę, ale też nie widziało mu się powiedzenie tego w brutalny sposób. Miał uczucia, a on sam ledwo to przetrawił.
- Draco... - zaczął, szukając odpowiednich słów. - On cię nie pamięta, Harry - powiedział po prostu. Gryfon zmarszczył brwi, jakby nie do końca rozumiał, co Theo do niego mówi.
- Nie pamięta mnie? - powtórzył, jakby sprawdzał jak te słowa brzmią w jego ustach.
- Najdziwniejsze jest to, że tylko ciebie nie pamięta - dodał Ślizgon i potarł pocieszająco trzymane ramie.
- Ale... dlaczego? 
 - Też chciałbym wiedzieć... To pewnie było ustalone przez Nathaniela, Harry. Tak przynajmniej uważa Hermiona z Pansy. Dumbledore czeka, aż Nathaniel się obudzi żeby cokolwiek z niego wydobyć, więc Harry proszę, niczego nie rób, okej? 
- I mam czekać, aż Draco zapomni o mnie całkowicie? - zapytał z drżącym głosem. 
- Może nie zabrzmi to dobrze, ale on już cię  nie pamięta. Testowaliśmy jego pamięć. Okazało się, że wie kim jesteś, ale nie ma pojęcia o tym co was łączyło od początku roku. To tak, jakby Nathaniel specjalnie wymazał te wspomnienia - wytłumaczył. 
 Szczęka Harry'ego utworzyła prostą linię, co nie specjalnie cieszyło Theo. Wiedział, że Potter jest chodzącym kłębkiem emocji, więc postanowił się po prostu zamknąć, aby niczego więcej nie palnąć. W przypływie swoich własnych emocji i uczuć przyciągnął Harry'ego do siebie i przytulił go najmocniej jak umiał. Podzielał jego smutek, chociaż nie do końca potrafił wczuć się w jego sytuację. Pomimo tego, że jego uczucia do Harry'ego uległy zmianie, wciąż uważał go za kogoś cudownego, kto powinien zaznać dużo szczęścia w swoim życiu. Nie potrafił zrozumieć dlaczego Potter musi przechodzić przez te wszystkie pieprzone sytuacje, a jego złość rosła w sile, kiedy poczuł jak ciało Gryfona zaczyna drżeć w jego objęciach. Mocniej do niego przylgnął i powiedział:
- Harry, nie wiemy co dzieje się z Draco, ale na pewno wszystko będzie dobrze. Obiecuje ci to, więc przestań się zadręczać. Za kilka dni będą święta; będziesz mógł pomyśleć i się uspokoić. Teraz masz mnie, Rona, Blaise'a i dziewczyny, więc pamiętaj, że nie jesteś sam, ty głupi Gryfonie. 
Brunet pokiwał swoją głową, starając się zetrzeć łzy, które nieproszone wydostały się na powierzchnię jego skóry. Theo odsunął go na wyciągnięcie ręki i przekrzywił głowę. Wytarł nieszczęsne łzy i pochylił się, aby pocałować Harry'ego w czoło przyprószone wilgotną grzywką. 
Oboje nie wiedzieli, że Ron patrzy na nich zza zakrętu, wraz ze swoimi domysłami i powoli pękającym sercem.

***
Pansy, Blaise i Hermiona zostali razem z Draco w skrzydle, kiedy reszta towarzystwa wyszła. Ron poszedł poszukać Harry'ego i Theo, a Dumbledore z resztą opiekunów udali się na rozmowę. Jakby miało to w jakiś sposób pomóc Draco. Narcyza natomiast wróciła do domu, aby porozmawiać ze swoim mężem.
Całą trójką starali się wykrzesać z młodego Malfoya jakiekolwiek wspomnienia, jednak robili to na marne. Jedyne, co udało im się zrobić to zdenerwować blondyna, który miał już po dziurki w nosie wmawiania mu, że coś łączyło go z Potterem.
- Naprawdę nic nie pamiętam i, cholera jasna, przestańcie już! - oznajmił im ostro. - Naprawdę NIC mnie z nim nie łączyło, więc przestańcie bredzić i zachowujcie się normalnie.
- Draco... - mruknęła Pansy, kładąc swoją wypielęgnowaną dłoń na tę Draco. - Nie chcemy cię denerwować, ale nie wmówisz mi, że zupełnie nic nie pamiętasz.
Ślizgon warknął i przewrócił oczami.
- Pamiętam jedynie tyle, że ten pieprzony gnojek rzucił na mnie zaklęcie, bo o coś się pokłóciliśmy. To tyle. Zresztą, co Potter ma wspólnego ze mną czy Nathanielem?
- Ty nawet nie masz pojęcia, jak dużo - stwierdził Blaise, który był już zmęczony i wkurzony na swojego najlepszego przyjaciela.
- W takim razie słucham - oznajmił Draco i spojrzał chłodno na Zabiniego.
- Zacznę od tego, że ty za Potterem latałeś od cholernej czwartej klasy i już wtedy musieliśmy z Pans wysłuchiwać tego, jak to ty byś chciał wydupczyć Harry'ego Pottera na pięćdziesiąt różnych sposobów - zaczął, a Malfoy co chwilę otwierał usta, aby zaprzeczyć słowom Ślizgona. Spojrzał znacząco na Pansy mając nadzieję, że ta go poprze, jednak ona wyraźnie stała po stronie Blaise'a.
- Pieprzcie się i dajcie mi spać.
- Draco, my naprawdę chcemy jak najlepiej... - mruknęła Hermiona, starając się nie zdenerwować Ślizgona jeszcze bardziej.
- Granger, ty tutaj masz najmniej do gadania - stwierdził chłodno i potarł czoło. Świetnie, rozbolała go głowa.
- Nie mów do niej takim tonem! - warknęła Pansy, posyłając jadowite spojrzenie w stronę Draco.
- Pansy to nic, naprawdę. Może my rzeczywiście za bardzo naciskamy... - stwierdziła cicho Gryfonka i posłała swojej dziewczynie uspokajający uśmiech.
Parkinson chciała coś odpowiedzieć, jednak przestała kiedy do skrzydła wszedł Theo z Harry'm. Po Ronie nie było ani śladu, jednak to Harry przyciągał teraz ich uwagę.
- Jeszcze jego mi tutaj brakuje... - westchnął blondyn, jednak dla innych był to tylko cichy pomruk. Nawet Draco musiał stwierdzić, że  Potter wyglądał źle. Coś w jego wyrazie twarzy mówiło o zmęczeniu i rezygnacji. Podeszli razem do jego łóżka, przy czym Potter patrzył tylko w jednym kierunku, którym był Draco.
- Ty naprawdę nic nie pamiętasz? - zapytał ledwo dosłyszalnie.
- Nie, Potter. Nie pamiętam żadnej wspólnej chwili spędzonej z tobą, wybacz - stwierdził rzeczowo, przy czym jego głos wydawał się szczery. Jakby naprawdę było mu żal Harry'ego.
Sam Gryfon westchnął drżącym głosem zaciskając mocno swoje powieki. To bolało go bardziej, niż gdyby Malfoy zaczął z niego szydzić. Ta obojętność, którą go obarczył sprawiła, że jego oczy zapełniły się ciężkimi łzami, które powoli zaczęły spływać z jego policzków. 
- Obiecałeś, że ode mnie nie odejdziesz... że mnie nie zostawisz... - zaczął wymieniać czując, jak
emocje przejmują nad nim kontrolę. - Mówiłeś, że mnie kochasz... Kłamałeś?
Hermiona spojrzała ze strachem na swojego przyjaciela, a jej oczy też zaczynały wilgotnieć. Nienawidziła, kiedy Harry okazywał słabość i łzy. Bolało ją to, a widząc, że chodzi tutaj o jego miłość - miała ochotę zrobić coś bardzo głupiego.
- Potter, ja tego nie pamiętam! - oznajmił buntowniczo Draco, chociaż nawet na niego działały łzy Gryfona.
- Kłamałeś... o mój Boże, jaki ja byłem głupi... - zaśmiał się gorzko, przeczesując z roztargnieniem swoje włosy. Nie szkodziło, że zrobił to za mocno. Lepszy był ból fizyczny, niż ten, który wypływał razem z jego szlochem.
Pansy popchnęła Blaise'a żeby pobiegł po panią Pomrey, ażeby ta dała coś na uspokojenie Potterowi. Robiło jej się słabo, a kółko zbiorowego szlochu było czymś, co tolerowała tylko i wyłącznie w mugloskich książkach.
- Gdzie jest Ron? - zapytał nieświadomie Theo, a kiedy Pansy odpowiedziała mu, że wyszedł wcześniej, aby ich szukać, zmarszczył brwi.
Po chwili nie pozostało mu nic innego, jak łapanie Harry'ego, który upadł ciężko na swoje kolana.

*Lubię ten gif, chociaż nie powinnam ;;;*

*Dlaczego Emma jest taka śliczna?*

***