ROZDZIAŁ XLII

Drarrynisse!
Nie wierzę, że to zrobiłam, ale w ostatnim momencie stwierdziłam, że podzielę ostatni rozdział na dwie części...
Rany, radujmy się i cieszmy!

Dobra...
W te ostatnie już części mamy zaszczyt powitać:
agathe_light, Demon, Sammy's Girl, IntrospektywnyIntelektualista Sly

Cieszę się, że jeszcze tak wiele z Was tutaj przybywa i aż szkoda mi kończyć to opowiadanie... Aish >.<

Oczywiście, jak zawsze dziękuję wszystkim za komentarze pod ostatnim rozdziałem! No bo kto jest najlepszy?! Drarrynisse! WOOHOO!
agathe_light, Annie ~ Cheshire Cat, xjessux, Strzyga, DivaAlex, Weronika :*, CyziowateCiastko,#Kimie, Charly, Wtajemniczona, Akane, Serafin, #Drarry N, Uzależniona Od Książek, Enigma Nox, Mike Wazowski, Wild Roses, Ar, Kati, Mai, Kama, White, Karola, Ala, Demon, Sammy's Girl, Matrix ;3, Toruviel

Nie przejmujcie się tym, że macie dzisiaj nie swoje kolory, ale miałam taki kaprys, a że to strasznie fajnie wygląda, to tak jakoś wyszło :D

Co by tutaj napisać?
Może jak zwykle przeproszę Was za spóźnienie, ale późno zaczęłam pisać rozdział, który miał być tak cholernie długi, ale jak pisałam w notce wyżej - podzieliłam go na dwie części, co mi wcale, a wcale się nie podoba ;;;;

Dobra, możecie już czytać, a ja jeszcze tylko dodam, że w trakcie postu pojawi się tajemniczy znaczek, który będzie zawierać piosenkę, do której pisałam pewien kawałek. Myślę, że dobrze on pasuje i będzie Wam się lepiej czytać, także naprawdę kliknijcie :)
Enjoy Drarrynisse i pamiętajcie, że to nie koniec! / Kummie

***

Wszystko, co znajdowało się w pokoju wspólnym Gryfonów, namawiało Harry'ego Pottera, aby ten w końcu zamknął swoje powieki. Nawet cholerny dywan, który znajdował się pod kanapą, na której ten aktualnie leżał, szeptał do niego łagodnie jakieś spokojne kołysanki, które później długi czas zajmowały dobre miejsce w umyśle Pottera.

Jego powieki z każdą chwilą robiły się coraz cięższe i cięższe, a ogniki w kominku, na które patrzył wcześniej z zainteresowaniem - stawały się coraz bardziej rozmazane. W bardzo krótkim czasie poddał się wszystkim namowom i zamknął swoje oczy, czując, że ciepło, które dogłębnie obejmowało cały pokój, sprawiło, że zasnął z małym uśmiechem na ustach.

A to, że zasnął akurat na miękkim, bordowym meblu, było zasługą głupiego Malfoya, który nie określił dokładnego czasu, w którym miał się pojawić i odebrać ten zafajdany, i równie głupi, co on płaszcz.
Zniszczył tym, wszystkie plany Harry'ego, który miał nadzieję wziąć długą, gorącą kąpiel w prefektowskiej łazience. Niestety, czekając na tego wrednego Ślizgona - Harry w końcu się poddał i położył na kanapie.

Jego umysł został opleciony cudowną mgiełką lekkich snów, które powoli przewijały się w jego głowie przybierając pastelowe, spokojne barwy. Było ich nieskończenie wiele, jednak Harry po przebudzeniu nie zdawał sobie z tego sprawy. To jednak nie przeszkodziło w wymyślaniu kolejnych, absurdalnych mar sennych.

Wszechobecne ciepło, rytmiczne trzaskanie ogników i miękka kanapa, sprawiały, że Gryfon zapadał w coraz głębszy sen, przez który zaczynał tracić orientację - zarówno tę dotyczącą czasu, jak i miejsca, w którym był. Namiętne pukanie do drzwi utwierdziło go w przekonaniu, że jednak coś było nie tak.

Trochę za szybko otworzył swoje oczy, w wyniku czego przez krótki moment oślepił go blask ognia, co nie pomogło mu w przypomnieniu sobie momentu, w którym zasnął. Usiadł prosto, wciąż dobrze nie kontaktując. Mówiąc całkowicie poważnie, czuł się niemal zamroczony tą krótką drzemką, która dopadła go niespodziewanie z dobrze zamaskowanej kryjówki.

Spojrzał wręcz oburzony na dywan pod swoimi stopami, mając nadzieję, że jego pomruki wyrażały całkowitą dezaprobatę do otaczającego go miejsca. Bo przecież jak mógł zasnąć?

Przypominając sobie wszystkie ważniejsze daty i nazwiska związane z jego osobą, mruknął głośno w stronę wejścia, że zaraz otworzy.
W końcu kto był w takim stopniu nienormalny, aby dobijać się tak zachłannie do tych walonych drzwi? Nawet ze środka pokoju potrafił usłyszeć oburzony głos Grubej Damy, która darła się wniebogłosy, wyrażając swoją frustrację do osobnika przed nią. A w tamtym momencie mogła śmiało konkurować z równie sfrustrowanym i zamroczonym Gryfonem.

Otworzył zamaszyście drzwi i niespodziewanie zamarł, wpatrując się z konsternacją na twarzy w wybitnie spokojnego, jasnowłosego Ślizgona.

- A, to ty - mruknął niezręcznie Potter, dopiero teraz sobie przypominając o płaszczu blondyna, który wciąż znajdował się w jego pokoju. - Um, wejdź. A ja..., a ja zaraz przyniosę twój płaszcz - mruknął jeszcze, odwracając się w stronę wnętrza pokoju.

Zaczął iść powoli w stronę sypialni, jakoś specjalnie nie przejmując się tym, że Malfoyowi mogło się śpieszyć. On czekał wystarczająco długo, więc Ślizgon też mógł wykazać się cierpliwością i w małym stopniu poczuć się jak Gryfon.
Głupia determinacja wkradła się do jego umysłu i agresywnie wpoiła mu, że nie może się ośmieszyć, przed tym cholernym Ślizgonem. I właśnie dlatego Harry uważnie stawiał każdy krok, aby przypadkiem nie zaliczyć pokaźniej gleby, która mogłaby wyglądać tak, jak to kiedyś, dawno temu uczynił Neville.

Wbił bardziej dłonie do kieszeni od swojej ciepłej bluzy, mając dziwne wrażenie, że wzrok Malfoya ciągle był na niego skierowany.  

- Harry - usłyszał łamiący się głos. Nie do końca rozumiejąc do kogo on należał, chociaż doskonale go znał i kojarzył, stanął w miejscu, z uporem patrząc na schody, które znajdowały się dokładnie trzy kroki przed nim. 

- Harry... - usłyszał ponownie, a obraz przed nim momentalnie został zamglony przez nadchodzący potok łez.

- Nie rób sobie ze mnie żartów, Malfoy - warknął przez zaciśnięte zęby. Jego krótkie paznokcie wbiły się w delikatną skórę na dłoniach, a dolna warga z każdym kolejnym przygryzieniem, stawała się bardziej czerwona i podatna na dalsze zranienia. Nie wierzył, że Malfoy mógłby być takim cholernym idiotą i robić sobie z niego żarty, które zabijały go od środka. 

Usłyszał ciche skrzypienie drewnianej podłogi, kiedy Ślizgon stawiał kolejne kroki, które przybliżały go do Pottera.
A Harry nie potrafił ruszyć się z miejsca. Nie potrafił uwierzyć w tą kurewską niesprawiedliwość, którą został obarczony. Dlaczego to on nie mógł zapomnieć Draco? Dlaczego to on, musiał znosić te wszystkie cholerne spojrzenia posyłane w jego stronę? Dlaczego to właśnie on, musiał czuć obecność Malfoya, który stał za nim i zapewne szykował kolejne żarty, które wpędzą go w jeszcze większą depresję? 

♛♕

Pierwszym, co poczuł był spokojny oddech, który owiał jego odkrytą skórę na szyi. 

Drugą - łagodny dotyk na ramieniu, który został wykonany z dziwną niezręcznością i tęsknotą wypisaną w ruchach.  

- Harry... - usłyszał po raz trzeci, a jego serce przestało bić. 

Wszystko nagle się zatrzymało i przestało istnieć. Cały świat stanął w miejscu, tylko i wyłącznie dla tej jednej jedynej chwili, która trwale zapisała się w umyśle Harry'ego. 

Łzy, które wcześniej tylko zamazywały mu obraz, teraz zaczęły wypływać potokiem, tworząc pieprzoną rzekę na twarzy Gryfona. 

Harry wziął drżący oddech i powoli odwrócił się do postaci za nim. Zastanawiał się ile czasu minie, nim jego nogi z waty ugną się, a on runie na podłogę. 

Czas wciąż stał w miejscu, chociaż potrafił usłyszeć, jak zegar w kącie pokoju wybija połówkę, którejś godziny. Przez ledwo widoczny obraz zauważył rozczochrane, jasne włosy, lekko zaróżowioną skórę na policzkach, łagodnie rozwarte usta i oczy, które wydawały się mokre w takim samym stopniu jak te jego. 

- Draco? - zapytał prawie niedosłyszalnie. Nawet głos odmówił mu posłuszeństwa. 

Ale nie to się liczyło. 

Liczyły się słowa, które zostały cicho wypowiedziane chwilę później.

- Obiecuję - Cichy szept oplótł ciało Pottera, doprowadzając go do skraju wszystkich emocji. - Obiecuję, że już nigdy więcej cię nie zostawię. Boże, Harry...

To był drugi raz w życiu Harry'ego Pottera, kiedy widział szlochającego Draco. Pierwszy - ten, o którym najchętniej by zapomniał, wydarzył się dokładnie dwa lata temu, kiedy jedyną myślą Harry'ego było pokonanie Voldemorta. Nie obchodził go Malfoy, chociaż to był moment, w którym zaczął zdawać sobie sprawę o innych uczuciach, którymi mógłby obdarzyć Ślizgona. 

Teraz było inaczej. Wszystko się zmieniło, a Harry razem z resztą. I właśnie to był ten mały szczegół, który ukształtował ich dalsze losy. To właśnie przez wszystkie zmiany, które nastąpiły w życiu Pottera, zdecydował się on na kolejny krok.
Krok w stronę Draco. 

Nie widząc już kompletnie niczego, stanął dokładnie przez Ślizgonem, lądując w dobrze znanych mu ramionach. 

Jego zapach, jego dotyk, jego ciepło, jego zimno, jego łzy i jego bijące serce. Serce bijące dla niego; serce, które odnalazło swoją drugą część. 

Objął swoimi ramionami szyję blondyna, ściskając go najmocniej jak potrafił. Jego usta układały się na okrągło w jedno imię, które było jak jego cicha modlitwa. Wszystko inne nie miało znaczenia. Nie liczyło się nic poza Draco pieprzonym Malfoy'em i jego głosem, który załamywał się przy każdym kolejnym "przepraszam" wypływającym z jego ust. 

Harry nie rozróżniał już gdzie kończył się jego szloch, a gdzie zaczynał ten Draco. Wydawało mu się, że jeżeli za chwilę nie przestaną - utopią się we własnych łzach.
Przesunął głowę z ramienia Ślizgona, kierując ją w stronę jego twarzy.

- Draco. Draco...
 Kiedy w końcu potrafił dostrzec cokolwiek, pierwszym co zrobił, było skrzyżowanie wzroku ze wzrokiem Dracona. Od tak dawna nie widział tego błysku, który sprawiał, że miękły mu kolana. 

Poczuł chłodne dłonie na swoich policzkach, które delikatnie i z wielką precyzją zaczęły ścierać słone łzy. 

- Nie powinieneś płakać. Nie przeze mnie - stwierdził cicho Draco, w końcu wplatając jedną dłoń w ciemne włosy Harry'ego, które doprowadzały go do szaleństwa.  

- Ty też płaczesz - odpowiedział ze śmiechem poprzez kolejne łzy, w końcu czując niewyobrażalną lekkość gdzieś w środku. - A ja płaczę dla ciebie, nie przez ciebie - dodał, pociągając nosem. 

- Kocham cię - mruknął Draco w jego usta, chcąc w końcu ich posmakować. 

Pomimo lekko słonego smaku, usta Harry'ego Pottera wciąż smakowały tak, jak zapamiętał. Miękkie, lekko wysuszone, ale wciąż tak bardzo potterowe, że Draco zapragnął więcej. 

Chciał poczuć to, czego jeszcze nie mieli okazji spróbować. Chciał Pottera.
Położył swoją dłoń na talii bruneta, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo Harry wydawał się kruchy. Niemal czuł jego kości biodrowe przez gruby materiał ciemnej bluzy.
Westchnął w jego wargi, mając w planach porządny opieprz tego nieznośnego Gryfona.
Jego dłoń zjechała poniżej pośladów bruneta, który zrozumiał aluzję i lekko podskoczył, dzięki czemu Draco bez problemu podniósł jego ciało, chcąc porwać go jak najdalej od wszystkich problemów, które ich spotkały. Harry oplótł swoje nogi wokół bioder Ślizgona nadal czując niebezpieczne drżenie wszystkich mięśni.
Jęknął głośno, kiedy poczuł przyjemny ścisk na swoim pośladku, a na jego okupowane usta wykwitł szczęśliwy uśmiech. Nie wierzył w to co się działo i tak cholernie się bał, że wszystko, co czuł w tamtym momencie mogło zniknąć. I dlatego uczepił się Draco, jak ostatniej deski ratunku, która miała uchronić go przed utonięciem w morzu niepewności i smutku.
Draco powolnymi krokami zaczął kierować się w stronę schodów, które miały zaprowadzić ich do pustego pokoju Pottera. Nie zajęło to dużo czasu, chociaż czas miał najmniejsze znaczenie we wszystkim co się działo. Harry coraz bardziej odczuwał podniecenie, a wypuklenie w spodniach Ślizgona, które idealnie ocierało się o jego krocze, nie pomagało w uspokojeniu jego wariacji emocjonalnych. Łzy dawno przeszły w zapomnienie, a ostatnie słone krople zostały starte, wraz z opadnięciem ich ciał na łóżko. Gryfon miał jedynie nadzieję, że posłanie należało do niego, a nie, do któregoś z jego współlokatorów.
Rzucił gdzieś swoimi okularami i otworzył swoje, do tej pory, zamknięte oczy, napawając się każdym małym i tym większym elementem twarzy Draco. Od kilku miesięcy był zauroczony w tym, co miał okazję podziwiać niemal co poranek, jednak teraz wszystko wyglądało inaczej.
Jego uczucia względem Ślizgona wydawały się większe niż do tej pory, a sam blondyn był piękniejszy, niż kiedykolwiek wcześniej.
- Draco... - szepnął czule, głaszcząc policzek chłopaka nad nim. Po raz kolejny przyciągnął go do pocałunku, czując, jak z każdą kolejną sekundą w pokoju robiło się coraz cieplej.
Ślizgon włożył nieśmiało dłoń pod bluzę Harry'ego, czując pod palcami, jak jego ciało drżało z każdym kolejnym muśnięciem. Draco chciał ściągnąć niepotrzebny materiał z klatki Gryfona, jednak ten szybkim ruchem naciągnął ciepły materiał na swój brzuch.
- Nie - mruknął niemal niesłyszalnie, jednak blondyn doskonale wiedział, o co chodziło Harry'emu, który zaczął patrzeć na wszystko, byleby nie w oczy Draco.
- Harry, wiem czego mogę się spodziewać - powiedział miękko, sięgając po jedną dłoń bruneta, która wciąż mocno zaciskała się na materiale bluzy. - Wiem, że nie jadłeś i jestem z tego powodu wybitnie wściekły, ale przecież nic ci za to nie zrobię.
- Nie chcę żebyś musiał na mnie patrzeć w takim stanie - mruczał dalej Potter, powoli próbując zwrócić swoje oczy na Ślizgona.
- Kocham cię takiego, jakim jesteś, Harry Jamesie Potterze, więc do cholery nawet gdybyś miał czułki, a twoja fryzura byłaby gorsza, niż do tej pory i tak bym cię pragnął. A ty powinieneś już dawno o tym wiedzieć, głupi Gryfiaku.
Cała wypowiedzieć Ślizgona doprowadziła Harry'ego do jeszcze większych łez, których nawet on się nie spodziewał. Nie sądził, że mógł okazać się tak bardzo płaczliwy, jednak słowa Ślizgona trafiły coś w jego wnętrzu, co przelało szalę wszystkich jego uczuć.
- Kocham cię - wyznał i niemal od razu przyciągnął z powrotem swojego blondyna. Całował go zachłannie, jakby cały świat miał się skończyć za kilka chwil.
Nie protestował już, kiedy Ślizgon ponowił swoją próbę pozbycia się grubej bluzy. Ściągnął ją szybko i równie szybko rzucił gdzieś w kąt pokoju. Owił spojrzeniem wychudzoną klatkę Pottera, który swoją twarz przykrył pierwszą lepszą poduszką, jaką znalazł pod ręką. Nie chciał widzieć w tamtym momencie twarzy Draco, bo bał się tego co mógłby zobaczyć. Poruszył się dopiero wtedy, kiedy Malfoy zaczął całować każdą widoczną kość na jego torsie. Miał wrażenie, że niemal słyszał jak Ślizgon liczył wszystkie jego żebra, pod którymi ukrywało się szybko bijące serce.
 Nie kontrolował jęków, które mimowolnie wypływały z jego zakrytych ust. Wszystko wydawało mu się tak cholernie intensywne i erotyczne, że bał się co będzie dalej. Kiedy wargi blondyna dotknęły jego nad wyraz wrażliwego sutka, miał ochotę rozpłakać się z rozkoszy. Odrzucił poduszkę, która wchłonęła jego wcześniejsze łzy i zaczął obserwować poczynania Malfoya, z widoczną ekscytacją w swoich oczach. W jego mniemaniu Draco wyglądał tak cholernie seksownie i w tamtym momencie uświadomił sobie, jak duże miał szczęście.
Jego osobisty, grecki bóg właśnie zdejmował swój ciepły sweter, który skrywał pod sobą mlecznobiały, lekko wyrzeźbiony brzuch. Jęknął po raz kolejny, rękoma sięgając do spodni Dracona. Chciał warczeć, kiedy jego drżące od emocji ręce nie mogły odpiąć pieprzonego paska, który dzielnie trzymał cnotę Ślizgona, o ile ten w ogóle ją posiadał. Dopiero kiedy blondyn łaskawie mu pomógł, wspólnymi siłami odpięli głupi pasek i zamek, który był o wiele łaskawszy. Oczy Harry'ego od razu powędrowały do wypukłości w bokserkach, jednak grzesznie karcący wzrok Ślizgona odwrócił jego uwagę. Namiętny pocałunek zmienił tok myślenia Gryfona, który całkowicie skupiły się na miękkich wargach Ślizgona, które niemal brutalnie wpijały się w te, należące do niego. W międzyczasie, zwinne dłonie Draco, zaczęły zsuwać dresowe spodnie bruneta i nawet nie poczuł, że wraz z nimi ściągnął jego bokserki.
Dopiero, kiedy przez przypadek zahaczył o wystającą męskość swojego Gryfiaka i kiedy to właśnie jego głośny jęk rozlał się po pokoju - zdał sobie z tego sprawę.
I to był ich koniec.
Wszystko nagle przyśpieszyło i zrobiło się dwa razy bardziej intymne. Draco ściągnął do końca swoje rzeczy i łącząc po raz kolejny ich usta, zaczął powoli stymulować ich członki. Nierówne oddechy wypływały z ich ust, tworząc feerię dźwięków.
Dłonie Harry'ego machinalnie wplątały się w jasne włosy Ślizgona, robiąc z nich totalny rozgardiasz, który jeszcze bardziej podniecał Pottera.
W pewnym momencie, blondyn zaprzestał swoich ruchów, co Gryfon przyjął z wielką niechęcią,
a kiedy Draco zaczął go uciszać, poczuł w tym niezwykłą zmysłowość. Nie protestował, kiedy ten zakończył ich pocałunki i nagle, zupełnie niespodziewanie włożył swoje palce pomiędzy jego wargi. Wiedział od początku na co się pisał, a to co robił z nim Malfoy było spełnieniem jego wielu marzeń. Nie przejmował się tym, że był uległy we wszystkim, co planował Draco i był nawet w stanie powiedzieć, że za moment dosięgnie nieba, pomimo tego, że czuł się niezwykle skrępowany.
A pożądliwy wzrok blondyna potęgował niemal wszystko.
Czuł każdy nerw w swoim rozgrzanym ciele, a kiedy Ślizgon w końcu wysunął swoje nawilżone palce - Harry myślał, że dostanie zawału. W swoich najodważniejszych snach, nie śmiał myśleć o tym, co aktualnie działo się w jego dormitorium. Pomimo tego, że wszystko działo się dla niego za szybko i nawet kilkudniowy stosunek byłby dla niego za krótki, miał wrażenie, że to był najlepszy czas, który spotkał go w życiu.
Poczuł delikatne muśnięcie na swoich ustach, które momentalnie poszło w zapomnienie, kiedy poczuł, że Draco mokrymi pacami zataczał kółka wokół jego splotu mięśni.
Odchylił głowę do tyłu, oddychając ciężko i nierównomiernie, i zupełnie nie zdawał sobie sprawy, że przegryzł swoją wrażliwą wargę, gdy pierwszy palec znalazł się w jego wnętrzu.
Nie było to uczucie, którego się spodziewał. Nie było bólu, o którym myślał, ani żadnego pieczenia. Czuł po prostu dyskomfort, spowodowany czymś w swoim tyłku. Wszystko uległo zmianie, kiedy Draco pochylił się nad nim ponownie, złączając ich usta i spijając z jego warg krew. Wtedy właśnie, ten przebrzydły Ślizgon, dołożył kolejny palec, który nie wiadomo jak się tam zmieścił. Zaczął odczuwać boleści, które miały go rozciągnąć. Potter nie wierzył w ani jedno słowo, które kiedyś z ciekawości wyczytał z mugolskiego poradnika.
 Z tego nie dało się odczuwać przyjemności i był tego w stu procentach pewny, do czasu aż Ślizgon dotknął czegoś, co sprawiło, że Harry zobaczył przed oczami białe plamy. Krzyknął wtedy głośno, prosząc o więcej, co Draco uczynił z zadowoleniem. Nie sądził, że tak szybko znajdzie jego prostatę, więc jego ego podniosło się w zadowoleniu podwójnie.
Kiedy miał pewność, że Potter został dobrze rozciągnięty i, że jeszcze nie doszedł - wyciągnął swoje palce i na chwilę skrzyżował swoje zamglone oczy z tymi należącymi do chłopaka pod nim.
- Pięknie jęczysz - stwierdził nie mogąc się powstrzymać i natychmiast zamknął wargi Harry'ego w kolejnym gwałtownym pocałunku, który z całą pewnością chciał zaprotestować, pomimo swojego zamroczenia. Wtedy, kiedy brunet najmniej się tego spodziewał, Draco nakierował swojego nabrzmiałego penia do ciasnego wejścia. Fala głośnych jęków, westchnięć i skamleń wydostała się do pokoju, obijając się o każdą możliwą przeszkodę.
Od tamtego momentu, w pomieszczeniu było słychać głośne oddechy i uderzanie ciał o siebie, ciche prośby o więcej i czułe wyznania miłości.
Draco starał się równomiernie wypychać swoje biodra, co doprowadzało zarówno jego, jak i Harry'ego do czystej euforii. Gryfon dosięgał wyżyn, a wraz z nim jego miłość.
Zaczął stymulować swojego penisa, coraz bardziej wyginając plecy i głowę do tyłu. Jego kręgosłup wyginał się w idealny łuk, a opalona skóra dostawała ciarek, przy każdym mocnym pchnięciu, które dotykało magicznego miejsca w jego środku.
- Obróć się, Gryfiaku - rozkazał Draco, a jego głos ociekał czystym podnieceniem. Harry od razu wykonał polecenie i miał wrażenie, że w tamtym momencie był w stanie zgodzić się nawet na skok z wieży astronomicznej.
Wypiął swoje pośladki, ukrywając głowę w materac, dzięki czemu lepiej tuszował coraz głośniejsze, spazmatyczne jęki. Malfoy wszedł w niego ponownie, a nowa perspektywa dawała im jeszcze więcej doznań, niż wcześniej. Złapał biodra Harry'ego, coraz mocniej nabijając się na jego wejście. A Potter, który czuł, że zaraz wzleci na wyżyny, jedną dłonią objął swojego członka, natomiast druga mocno chwyciła za pościel, która miała uchronić go przed upadkiem.
Nawet nie wiedział, kiedy zaczął głośno nawoływać imię Draco, który odwdzięczał się tym samym.
Niedługo potem, na jasną pościel wypłynęła klejąca się substancja, która była zwieńczeniem ich gorączkowego uprawiania miłości.
Pierwszy raz Harry'ego Pottera był zupełnie taki, jak tego oczekiwał.

**
Od niemal ośmiu lat, Harry uważał, że przybycie do Hogwartu było czymś, co diametralnie zmieniło jego życie. Z nielubianego, szarego chłopca stał się gwiazdą wśród nie-mugolskiego społeczeństwa, które traktowało go jak Boga, którym nawet nie był.
Nie życzył sobie tego, nawet w najskrytszych marzeniach, które notabene zawsze były proste. Ot, czyste dziecięce marzenia o byciu szczęśliwym i kochanym.
Jeden dzień, a konkretniej Boże Narodzenie, było dniem, które sprawiło, że Harry zaczął tak właśnie się czuć. Osiem lat temu, dokładnie w ten dzień, Harry otrzymał swój pierwszy, prawdziwy prezent, którym był zwykły wełniany sweter.
W tym roku, prezentem, który dał mu najwięcej szczęścia był Draco Malfoy, który leżał tuż obok niego. Musiał upewnić się kilka razy, że to co miał przed oczami nie było jego przewidzeniem, a wczorajsza noc, która wyraźniej dawała o sobie znać w dolnej części ciała, była prawdziwa.
Teraz, siedząc na podłodze wśród porozrzucanych ubrań, poduszek i pościeli, był naprawdę szczęśliwy mając przy swoim boku kogoś, kogo wyczekiwał od lat. Mógł siedzieć i patrzeć na spokojnie oddychającego Ślizgona, który nawet nie zdawał sobie sprawy ze szczęśliwego uśmiechu, który gościł na twarzy Harry'ego.
Ten poranek byłby jednym z najpiękniejszych jakie miał okazje przeżyć w swoim życiu, gdyby tylko ból jego czterech liter byłby mniejszy. Nie winił za to Draco, bo to właśnie on, Harry Potter, chciał zrobić to jeszcze dwa razy, z czego za trzecim razem skończyli na podłodze, na której niemal od razu zasnęli.
Spojrzał leniwie na zegarek, uświadamiając sobie, że było już grubo po ósmej, co znaczyło, że za półtorej godziny mieli znaleźć się w pokojach opiekunów. Z ciężkimi westchnięciami, przesunął się w stronę blondyna pochylając się nad jego twarzą.
- Draco... - mruknął ochryple, czując jak jego gardło ubolewa nad wczorajszą nocą. Czymś co zaskoczyło Harry'ego było to, że jego blondyn od razu otwarł swoje szaroniebieskie oczy.
Zazwyczaj było tak, że przez dobre pół godziny, wiercił się i marudził nie chcąc nawet odpowiedzieć nawet na najprostsze pytania. A teraz? Teraz szybko przyciągnął do siebie Gryfiaka, który wylądował idealnie na jego torsie. Złożył słodki, powitalny pocałunek na jego wargach, uśmiechając się czule.
- Wesołych świat, kochanie - zamruczał, sprawiając, że szeroki uśmiech pogłębił się na zmaltretowanych ustach chłopaka.
- Wesołych świat - odpowiedział szczęśliwy i położył swoją głowę w zagłębieniu szyi blondyna.
- Wiesz, że zrobiliśmy to na łóżku Seamusa? - zapytał po chwili, mając nadzieję, że jego ogromny rumieniec nie był widoczny tak bardzo jak myślał.
- Trzeba będzie to posprzątać... - stwierdził niewyraźnie Ślizgon, a Harry miał nadzieję, że ten nie miał zamiaru dalej spać. - Później.
- Później... - powtórzył Gryfon, zgadzając się niemal natychmiast. Pomimo tego, że nie lubił odkładać rzeczy na później, to w tym wypadku było mu wszystko jedno. Było mu cholernie dobrze, a ciepło, bijące od ciała blondyna, było bardzo przyjemne i uspokajające.
- Pojedź ze mną do domu - mruknął po jakimś czasie Draco, kiedy Gryfon był prawie pewny, że ten zasnął. Potter podniósł się na łokciu, krzywiąc się nieznacznie na ból tyłka.
- Nie mogę - powiedział niepewnie. - Obiecałem już cioci, że przyjadę.
Ślizgon otworzył swoje oczy, patrząc przez jakiś czas na zmieszanego chłopaka. W sumie, to całkowicie go rozumiał. On, na jego miejscu postąpiłby tak samo, toteż tylko kiwnął głową.
- Rozumiem - powiedział, próbując udawać, że nie ruszyło go to za bardzo, chociaż tak naprawdę nie był zadowolony. W żadnym wypadku, nie był.
- Ale... i tak będę musiał cię odwiedzić. Muszę dać ci twój prezent - oznajmił Potter weselej, wiedząc doskonale, że to ożywi Draco niemal całkowicie.
- Prezent? Dla mnie?
- Oczywiście, że dla ciebie. W sumie... to mam też coś dla twoich rodziców - dodał, wstając bardzo powoli i ostrożnie ze swojego miejsca. Opatulił się grubym kocem, kierując się w stronę łazienki, gdzie szedł kulejąc.
Podszedł do pierwszej umywali i spojrzał w lustro, widząc w nim wychudzonego chłopaka, z totalnym nieładem na głowie i siedmioma malinkami na szyi, i obojczyku. Otworzył w zdziwieniu usta, nie mając pojęcia, kiedy one się tam znalazły. Spojrzał w bok, przyglądając się Draco, który mozolnie człapał się w samych bokserkach w stronę pryszniców.
- Jak ja je teraz zakryję? - zapytał sam siebie, mając ochotę rzucić czymś w stronę Ślizgona. Najlepiej czymś dużym, żeby bolało. No, bo jak niby miał przez całe święta ukrywać całą swoją szyję? Nawet on wiedział, że rentgenowski wzrok Molly dojrzy wszystko.
- Jak dla mnie, nie musisz ich zakrywać w ogóle - stwierdził Draco, podchodząc do niego powoli.
- Łatwo ci mówić - westchnął Harry, wciąż mając ochotę go walnąć. Jedynym co zrobił, było uderzenie go 'przypadkowo' łokciem, za co został wciągnięty pod lodowatą wodę spływającą z jednego z pryszniców.

***
- Mamo, widziałaś gdzieś moje czarne spodnie?! - zawołała Ginny, wychylając się za barierkę, a wychodzący z pokoju Theo, miał ochotę delikatnie ją popchnąć. W końcu od zawsze chciał się dowiedzieć ile czasu zajmuje spadnięcie z trzeciego piętra.
- Myślę, że widziałem je w łazience - odpowiedział słodko. Ginny wzdrygnęła się gwałtownie i spojrzała na Ślizgona.
- Wystraszyłeś mnie! - stwierdziła z wyrzutem.
- Och, wybacz. To nie było celowe. - To było bardzo celowe, chociaż nie chciał tego przyznawać. - Ale jak już wcześniej wspomniałem, twoje spodnie są w łazience. Nie dziękuj.
- Och. Dobrze - powiedziała zmieszana i w podskokach ruszyła na schody.
Theo uśmiechnął się półgębkiem, przeciągając się sowicie. Te święta zapowiadały się naprawdę dobrze.
Ruszył na dół, kierując się w stronę kuchni, gdzie od samiutkiego rana panował zgiełk i zamieszanie, spowodowane przyjazdem Charliego, Billa i Fleur, która na okrągło szczebiotała wszystkim miłe słówka. Do Theo również się przyczepiła, wychwalając jego czarne oczy, włosy, jego sylwetkę, a nawet perfumy, przez co Ron od świtu chodził naburmuszony.
Ślizgon natomiast był w wyśmienitym humorze, przy czym polubił zarówno żonę Billa, jak i resztę rodzeństwa Ronalda, którzy na okrągło dokuczali swojemu najmłodszemu bratu. To niezwykle bawiło, jak i rozczulało Theo, ponieważ właśnie przez takie zachowanie, z każdego kąta Nory czuć było emanującą zewsząd miłość i ciepło rodzinnego domu.
Wchodząc do kuchni z nieobecnym uśmiechem, przywitał się z panem Weasleyem, który prawdopodobnie dopiero co wrócił z pracy. Ten przywitał go radośnie, bo najwyraźniej nikt jeszcze nie powiedział mu o związku jego syna z dzieckiem byłego Śmierciożercy.

Ron wszedł do swojego pokoju, rzucając siedzącemu na podłodze Theo, szybkie spojrzenie. Brunet bardzo się denerwował, jednak jak przystało na prawdziwego Ślizgona, nie okazywał tego w najmniejszym stopniu. Młody Weasley zamknął drzwi i mozolnie usiadł koło niego, patrząc na swoje dłonie, które wciąż były lekko wilgotne z emocji. 
- Mam się już pakować? - zapytał Theo, patrząc kątem oka na postać rudzielca. Ponownie zapanowała między nimi cisza, która potęgowała napięcie. - Okej, rozumiem. 
Nott podniósł się zwinnie i skierował się w stronę swojego kufra, ażeby wpakować do niego wszystkie rzeczy, które jeszcze nie tak dawno wypakowywał. 

Jego myśli zaczęły krążyć wokół dobrego miejsca przed domem Pansy, gdzie mógłby spokojnie się teleportować. Miał nadzieję, że jej rodzice i tym razem pozwolą na spędzenie świąt w ich domu, bo do swojego nie chciał wracać. 
Zaczął rozglądać się za swoją różdżką, która w magiczny sposób zniknęła z szafki nocnej. Znalazł ją na łóżku, o które wciąż opierał się dziwnie nieobecny Ron.
- Mama chciała mnie wydziedziczyć, bo nie powiedziałem jej o swojej orientacji. A skąd niby, do jasnej cholery, miałem wiedzieć, że zakocham się w chłopaku? Rany, ta kobieta mnie czasami wykańcza psychicznie - zaczął powoli. Theo przystanął na chwilę, wkładając swoje chłodne dłonie do kieszeni spodni. - Zaczęła na mnie krzyczeć, bo jej zdaniem, powinienem powiedzieć o tym wcześniej. I się obraziła. Rozumiesz to? Normalnie się fochnęła! Aha, powiedziała jeszcze, że następnym razem mamy nie robić tego w kuchni, ani w salonie, tylko jak już to w pokoju... No i kazała mi cię przeprosić. Gdyby wiedziała, że wolisz chłopaków, to nie zaczęłaby tej swojej gadki o żonie...
Theo usiadł ciężko na łóżku, patrząc z konsternacją na Rona. Nie do końca pojmował czy dobrze usłyszał. 
- I nie chce mnie wyrzucić? - zapytał cicho. 
- Theo, moja matka naprawdę jest tobą zauroczona - stęknął. Podniósł się lekko i usiadł tuż obok Ślizgona. - I cieszy się, że to akurat ty - dodał z rumieńcem. 
Oparł swoją głowę o ramię bruneta i nieśmiało splótł ich dłonie. 
- Co na to twój tata? - zapytał jeszcze Ślizgon, wciąż podchodząc z wielką rezerwą do całej sytuacji. - I reszta? 
- Muszą zrozumieć, że lubię cię inaczej, niż przyjaciela - powiedział prosto, posyłając mu łagodny uśmiech. 
Chwilę później ich usta spotkały się w małym pocałunku. 
Tak, Ron wciąż uwielbiał święta. 

Nalał sobie soku do szklanki, pytając pani Weasley czy w czymś jej nie pomóc. Ta jednak odmówiła, wyjaśniając, że Fleur i Bill zajmują się resztą. Kiwnął głową i zapatrzył się na drzwi, którymi chwilę później wszedł Ron, ściągając swoją wełnianą czapkę i ciepłą, mugolską, kurtkę.
Razem z Georgiem i Charliem byli w pobliskim lesie, aby zdobyć jakąś ładną choinkę, którą później mieli zająć się najmłodsi w rodzinie. Theo dokładnie zdawał sobie sprawę z tego, że jego też się to tyczyło, jednak nie był zakochany w myśli, że będzie musiał ubierać ją z Ginny.
Różowe rumieńce pojawiły się na policzkach rudzielca, przez co Theo uśmiechnął się do szklanki. Miał ochotę podejść do Rona i zaciągnąć go do jego pokoju, w którym mógłby wycałować te urocze plamy ciepła.
Młody Weasley podszedł w kilku krokach do Notta, wydzierając z jego dłoni szklankę soku. Theo zaprotestował głośno, jednak kiedy zobaczył, że Ron specjalnie odwraca ją do miejsca, którego jego usta dotykały wcześnie, momentalnie się zamknął.
 Było w tym coś intymnego, co powinno być zakazane w miejscu, gdzie znajdowała się rodzina, któregoś z nich. A to, że Ron go prowokował było oczywiste.
Mając nadzieję, że nie widział tego pan Weasley, Theo oblizał swoją wargę patrząc przy tym perfidnie w oczy Gryfona. W końcu to on był Ślizgonem, którzy małe flirty mieli we krwi. Zresztą, to nie Ron miał być górą w tym związku.
Ze śmiechem przyjął, że moment później Ron niemal krztusił się słodkim napojem, co pani Weasley skwitowała wzmianką o wytarciu podłogi, bo będzie się kleić.

***
Blaise Zabini leżał na swoim łóżku, słuchając jakieś głośnej muzyki. Znów pokłócił się ze swoim obecnym ojczymem, który notabene jeszcze nim nie był i pewnie nie będzie, jednak jego matka nalegała, aby tak się do niego zwracał. Szczerze mówiąc miał gdzieś, co do powiedzenia miał tamten facet, bo długo w ich życiu nie pomieszka, a do ojcowania mu - nie miał żadnego prawa.
Cholernie mu się nudziło, a o wyjściu na powietrze nie było nawet mowy, bo nie chciał zamrozić sobie swojego cudownego tyłka.

Nie miał co robić, ponieważ w jego dużym domu nie odbywały się żadne przygotowania.
W domu Zabinich od dawna nie obchodziło się jakichkolwiek świąt, może oprócz urodzin, które były kolejnym pretekstem do wydawania pieniędzy na niepotrzebne, cholernie drogie rzeczy. A do domu jeździł tylko dlatego, że wiedział, iż w święta żaden z jego przyjaciół, czy znajomych nie zostawał w Hogwarcie. A o samotnym spędzaniu tego czasu w szkole, nawet nie myślał. 

Westchnął po raz kolejny, niemal wsiąkając w miękką pościel. Już od ponad godziny zastanawiał się nad jakimś wypadem do klubu, albo chociażby, do któregoś ze swoich przyjaciół. Problemem było to, że nie miał żadnych prezentów, a z pustymi rękoma nie wypadało przychodzić. Westchnął po raz kolejny, schodząc powoli ze swojego wygodnego łóżka.
- Salazarze, tak się poświęcać dla tych kretynów... - mruknął, wiedząc, że banda jego powalonych przyjaciół zasługiwała na każdy, nawet najdroższy prezent. W końcu oni również, rok w rok, obdarowywali go jakimiś drobiazgami, które w jakiś chory sposób mu się podobały.
Zakładając szarą koszulę, którą dostał od Pansy na swoje ostatnie urodziny, zaczął rozmyślać czy jakiś sklep na Pokątnej będzie otwarty, dla takich opóźnionych wariatów jak on.
Machnięciem różdżki wyłączył muzykę i wyszedł z pokoju, kierując się w stronę głównego holu, gdzie znajdowały się płaszcze i szaty wyjściowe.
Będąc wspaniałym i przykładnym synem, wszedł jeszcze do salonu, gdzie jego matka piła lampkę wina, wsłuchując się w perfekcyjną melodię wydobywającą się z pianina, na którym pogrywał jego "ojczym".
- Wychodzę i nie wiem kiedy wrócę - oznajmił sztywno. Jego rodzicielka spojrzała na niego swoimi ciemnymi oczami, uśmiechając się delikatnie, może nawet i z czułością.
- Baw się dobrze, synku - powiedziała po prostu, gładząc jego dłoń. - I wesołych świat.
- Taak, wesołych, też się dobrze baw - odpowiedział niezręcznie i pocałował jej policzek.
Jeżeli chodziło o jego matkę, zawsze czuł się niezręcznie. Coś automatycznie kazało mu zachowywać dystans, chociaż wiedział, że była to jego mama - kobieta, która wychowała go przez osiemnaście lat. To nie tak, że jej nie kochał. Kochał ją i to bardzo, jednak nie potrafił tego w żaden sposób okazać. Dawno temu, Pansy tłumaczyła mu, że powodem jego zachowania mógł być fakt, iż jego matka często zmieniała mężczyzn. Blaise nie miał pojęcia, co to miało wspólnego z jego problemem, jednak brzmiało to na tyle mądrze, że pozostawił to bez komentarza.
Zakładając swój drogi płaszcz, wyszedł za drzwi, gdzie oślepił go blask słońca i czystego, białego śniegu, który nieprzerwanie sypał na jego posesję. Przeklął siarczyście, kiedy mroźny, poranny wiatr owiał jego ciało. Nie miał cholernego pojęcia, co ten głupi, platynowy blondas widział w pieprzonej zimie. Przewrócił oczami i chwilę później teleportował się na Pokątną.

*Nie pytajcie jak je znalazłam*

*I nie dostańcie orgazmu, Drarrynisse~*

***

Następny rozdział będzie w przyszłym tygodniu!