ROZDZIAŁ XXXIX

Rany, te dwa tygodnie chyba trochę się przedłużyły, co? 

>.<

Tak, wiem. Przepraszam za niedanie Wam znaku życia, ale strasznie dużo się działo, wiecie? 

Chociaż to chyba ten czerwcowy zawrót głowy, ah~

No, nic w końcu jestem z nowym rozdziałem i nie pozostało już nic jak tylko podziękować Wam za wytrwałość i komentarze, które pojawiły się od:

Kao Y, Enigma Nox, Kama, DivaAlex, Writer, Lejdi-chan, Kati, Strzyga, Marcela, CyziowateCiastko,
Toruviel, Ginny, Alex, #Drarry N, ~j, Strzelecka, White, Uzależniona Od Książek, ~Ar 

Dziękuję Wam z całego serca i przepraszam, że nie odpisałam na nie, ale naprawdę nie miałam na to czasu~

Gdyby ktoś jednak poczuł się tym bardzo urażony to napiszcie szczerze, a ja postaram się poprawić~

Dzisiaj mam przyjemność powitać w naszym szalonym gronie:
Ginny Weasley, MerylvanaRiddleJackson, Wild Roses 
Rozgościcie się i urządźcie w wolnych kajutach i witam Was gorąco! Dziękuję, że się ukazałyście! ♥ 

Ahh! Pragnę zauważyć, że w międzyczasie dorobiłam się nowego, wspaniałego szablonu! Kto jeszcze go nie widział, niech szybko pędzi go zobaczyć, bo mnie on kupił od razu! ♥

Gorąco chcę, więc za niego podziękować kochanej xjessux z tej oto (klikamy!) cudownej szabloniarni! Jeżeli potrzebujecie nowego szablonu, gorąco Was tam zapraszam, bo dziewczyny mają od cholery pomysłów, ale nie mają dla kogo robić te szablony! 

Zróbcie i dla mnie, i dla nich przyjemność~! ♥
I ogólnie chciałabym zadedykować xjessux ten rozdział, bo... no po prostu. Dziękuję Jess~

+ Chciałabym powiedzieć, że ostatnio ktoś przez przypadek wbił 1000 komentarz i z tego względu pewien Anonimek, który się wtedy nie podpisał, ale pytał się kiedy wstawię ten rozdział, ma prawo do wybrania sobie: pairingu, gatunku, akcji i czegokolwiek chce, a postaram się napisać go jak najlepiej ♥ Gratuluję i proszę napisz mi te informację!

Ah, czy coś jeszcze?
Chyba chcę jeszcze Wam tylko podziękować za to, że tak bardzo podobał Wam się ostatnio one shot... Dziekuję ♥

Jeszcze raz mi wybaczcie za wszystko i do zobaczenia w najbliższym czasie! / Kummie

***

- Hej, Harry, słuchasz mnie w ogóle? - zapytał Neville, który przez dłuższy czas prowadził monolog sam ze sobą. Zarówno on, jak i Harry siedzieli w swoim dormitorium, przy czym Longbottom pakował swoje ubrania do sporego kufra leżącego na ziemi. Potter uniósł głowę i spojrzał zdezorientowany na swojego współlokatora. - Mm, pytałem czemu nie jedziesz z Ronem do Nory.
- Przepraszam, zamyśliłem się - odpowiedział w skrusze i poprawił koc, który opatulał go z każdej strony. Dlaczego Harry był w dormitorium, a nie w skrzydle szpitalnym? Odpowiedź była dosyć krótka: po raz kolejny pokłócił się z Draco, który tak jak Harry, został wyrzucony z części szpitalnej przez zdenerwowaną do granic panią Pomfrey. Czymś, co dawało do myślenia był fakt, że ich namiętne kłótnie nigdy nie działy się w towarzystwie ich przyjaciół i znajomych, Kiedy jednak Harry był już w towarzystwie był zamknięty w sobie i prawie w ogóle się nie odzywał.
- McGonagall mi nie pozwoliła zmienić planów, bo uważa, że może to być niebezpieczne. Dlatego nie jadę z Ronem - powiedział cicho i zapatrzył się na łóżko rudzielca. - Zresztą... to nie będzie dobre... Ron musi sobie poukładać kilka spraw, a ja mogę wszystko zepsuć.
Czy Harry otworzył się przed Nevillem? Nie, raczej chodziło o to, że Potter, dzięki swoim nocnym przemyśleniom, zrozumiał, że nie może odseparowywać się od swoich przyjaciół i znajomych. Starał się częściej do nich mówić czy chociaż udawać, że słucha, co nie zawsze mu wychodziło, chociaż nikt nie zwracał mu przez to uwagi. Nie miał po prostu chęci na nieszczere uśmiechy czy rozmowę. Wolał patrzeć, nawet jeżeli nie do końca wiedział, co się wokół niego dzieje. Cieszył się, że za kilkanaście godzin będzie mógł zostać sam się ze swoimi myślami. Będzie mógł krzyczeć, płakać czy też tylko siedzieć i wgapiać się bezmyślnie w ścianę przez kilka godzin i nikt, nie będzie musiał się o niego martwić.
Z tego co pamiętał w dormitorium Gryfonów zostanie tylko pięć osób, które tak czy siak wtopią się w puste pomieszczenia Hogwartu.
- Wszystko między wami w porządku? Znaczy, między tobą i Ronem - zapytał Neville, a Harry starał się zamaskować bijące serce, które zaczęło galopować na samą myśl o tym, że Longbottom mógł pytać o Draco.
Gryfon chciał odpowiedzieć, jednak, jak na zawołanie, do pokoju wszedł Weasley. Ubrany był w swoją ciepłą piżamę, a na jego ramieniu znajdował się wilgotny jeszcze ręcznik. Skinął im przyjaźnie głową, jednak zarówno Ron, jak i  Harry omijali się wzrokiem, jak najlepiej potrafili.
Neville starał się nie zwracać uwagi na ciężką atmosferę pomiędzy nimi i wygwizdując jakąś głupią melodię, pakował dalej swoje ubrania. Odprężało go to.
Udawał, że wcale nie wzdrygnął się, kiedy rudzielec ćpnął przypadkowo kufrem na podłogę, wrzucając do niego swoje ubrania. Udawał też, że nie widział kątem oka, jak Harry znów poprawia swój koc i dwie bluzy, chociaż w pomieszczeniu było naprawdę ciepło. W tamtym momencie wolał udawać kogoś głupiego i nieświadomego w całej sytuacji, chociaż podświadomie był obeznany lepiej, niż to sobie wyobrażali.
Odskocznią od tych wszystkich zaplątanych myśli okazał się Alec, który nieśmiało zapukał do ich drzwi. Neville uśmiechnął się wtedy lekko i zaprosił młodego Gryfona do środka. Poczuł się wtedy naprawdę lepiej, ponieważ wiedział, że nie jest sam z tymi popierniczonymi emocjami i pozostałą dwójką Gryfonów.
- Coś się stało, Al? - zapytał zatroskany i z przyzwyczajenia pogłaskał ciemne włosy Aleca. To był taki odruch, który nie przeszkadzał ani jemu, ani niebieskookiemu.
- W sumie to przyszedłem zapytać, czy mógłbyś mi pomóc z pakowaniem... Jakoś nie za bardzo mi to wychodzi - powiedział niepewnie i posłał niewinny uśmiech do swojego starszego kolegi.
Dopiero po chwili spostrzegł, że w pomieszczeniu jest też Harry, którego nie zauważył przez jego ciepły "kamuflaż".
Zagryzł swoją wargę i spojrzał niepewnie na Neville'a, jakby szukając pozwolenia na odezwanie się do Pottera. Kiedy je dostał, zrobił kilka niepewnych kroków i stanął przed łóżkiem Harry'ego, w końcu decydując się na zajęcie miejsca tuż obok niego. Nie przejmował się tym, że Potter wcześniej go ignorował. Doskonale pamiętał, że kiedyś to on go pocieszał, więc teraz po prostu przytulił mocno swojego mentora.
- Nie bądź nieszczęśliwy Harry, bo to źle na ciebie wpływa - stwierdził cicho i oparł głowę na jego ramieniu. Zarówno serce Harry'ego, Rona i Neville'a roztopiło się na zachowanie Aleca, jednak tylko na ustach tego ostatniego wykwitł lekki uśmiech. W jakiś sposób, ten dzieciak potrafił go rozczulić w najmniej niespodziewanym momencie, co często dawało mu do myślenia.
Harry spojrzał kątem oka na Gryfiaka i mógł śmiało stwierdzić, że złapały go wyrzuty sumienia za to, że tak źle potraktował wcześniej tego dzieciaka. Był zły i na siebie, i na Draco, bo to w głównej mierze była jego wina. W przypływie pierwszych od dawna pozytywnych emocji, okrył swojego małego sobowtóra kocem, czując jak powoli robi mu się cieplej.
- Dzięki Gryfiaku... i przepraszam za wcześniejsze zachowanie - oznajmił cicho i po raz kolejny w tym dniu uśmiechnął się przepraszająco.
W tamtym momencie Longbottom stwierdził, że w międzyczasie pójdzie się wykąpać. Nie musiał bać się o Harry'ego czy też Rona, bo wiedział, że w razie czego Alec jakoś zareaguje. W końcu ten dzieciak potrafił swoją charyzmą urobić każdego.

Jakiś czas później wrócił do ich pokoju i spojrzał na leżącego na plecach Rona, który bez żadnych emocji wpatrywał się w drewnianą ramę swojego łóżka. Neville kłócił się ze swoimi myślami, jednak wiedział, że Weasley jest typem człowieka, który musi sam uporać się z każdym problemem. Kręcąc głową przeszedł koło jego posłania i odłożył swoje ubrania na wolne krzesło. Chcąc szybko zakończyć pakowanie swoich rzeczy, westchnął głęboko i machnął różdżką, dzięki czemu wszystkie potrzebne przedmioty i ubrania wylądowały w kufrze. Zamknął ciężkie wieko i dopiero wtedy spojrzał dokładniej na łóżko Pottera.
Jak się okazało, dwaj bruneci leżeli prawie, że wtuleni w siebie, śpiąc sobie w najlepsze. Ich twarze wyrażały spokój i tak też poczuł się Neville, kiedy usłyszał wolne westchnięcie Aleca. Za żadne skarby świata, nie miał zamiaru go budzić, jednak wiedział, że Alec nie może z nimi spać.
Biorąc za nich całkowitą odpowiedzialność, podszedł do łóżka i najdelikatniej potrafił - zdjął rękę Aleca z brzucha Harry'ego. Schylił się lekko i oplótł jego ramie wokół swojej szyi. Za jednym zamachem podniósł Gryfiaka, czując jak ten kładzie swoją ociężałą głowę we wgłębienie pomiędzy szyją a ramieniem. Alec chwilę pomruczał, ale na całe szczęście się nie obudził, dzięki czemu uśmiechnięty głupio Neville mógł jakoś przykryć Pottera ciepłą pościelą. Trochę się szamotał w swoich czynach, jednak pomogła mu inna para rąk. Ron bez słowa okrył śpiące ciało Harry'ego i posłał Longbottomowi krótkie spojrzenie.
- Nie nienawidzę go. Harry wciąż jest moim bratem - oznajmił pewnie Weasley i odszedł bezszelestnie do swojego łóżka, również szykując się do snu.
- Wiem to, Ron. No i dziękuję - odparł równie cicho i w końcu ruszył do drzwi z zamiarem odniesienia Gryfiaka do jego pokoju, przy czym planował go spakować.
Tak, miał dzisiaj dzień dobroci, a dla tego dzieciaka mógł zrobić wszystko.

***
- Rany Hermiono, nie nadeptuj na mnie - jęknęła cicho Pansy, która boleśnie odczuwała skutki chodzenia pod peleryną niewidką.
- Wybacz, po prostu strasznie tu ciasno i ciężko się tak chodzi. Nie mogę uwierzyć, że kiedyś mieściliśmy się tutaj we trójkę... - mruknęła i ze zdwojoną czujnością patrzyła pod nogi, aby nie nadepnąć ponownie swojej dziewczyny.
Skradanie się w nocy, wciąż w jakiś sposób podniecało dorosłą już Hermionę i dawało jej ten dreszczyk emocji, który przywoływał, bądź co bądź, dobre wspomnienia.
Kierowały się one w stronę gabinetu profesor McGonagall, ponieważ całkiem przypadkiem(!) Parkinson usłyszała rozmowę profesora Snape'a i szalonego Dumbiego, którzy, z tego co usłyszała Ślizgonka - rozmawiali na temat Nathaniela i całej tej durnej sprawy.
Swoje informację, w tym miejsce i czas spotkania nauczycieli, przekazała Hermionie, która z całą pewnością była tym zainteresowana. Również całkiem przypadkiem, obie stwierdziły, że warto byłoby się dowiedzieć czegoś więcej, chociaż Gryfonka miała na początku pewne opory, które zniknęły zaraz po tym, jak Pansy zaczęła gorączkowo argumentować to, że z całą pewnością powinny się tam udać dla dobra ich przyjaciół.
To od razu przekonało Hermionę, która niemal biegiem pobiegła do pokoju chłopców, prosząc Harry'ego aby ten użyczył jej pelerynę niewidkę. Starała się nie okazywać, jak bardzo bolał ją widok takiego Pottera, więc wyszła stamtąd jak najszybciej, aby niczego nie pokazać.
Pansy była lekko zaskoczona, kiedy Gryfonka pokazała jej kawałek materiału, który, o dziwo miał sprawić aby zniknęły. Oczywiście jak na kogoś czystej krwi bardzo dobrze znała stare opowiastki, mówiące o magicznych przedmiotach, które potęgowały moc czarodzieja, który dany przedmiot posiadał.  I jakoś nie dziwił jej fakt, że taką zabawkę miał właśnie Potter.
Podczas, kiedy reszta osób zebrała się na kolację, one poszły do biblioteki, gdzie w spokoju omówił szczegóły ich planu.
Niestety musiały czekać do późnego wieczora, kiedy to miało odbyć się spotkanie nauczycieli. W międzyczasie spakowały swoje rzeczy na jutrzejszy wyjazd i dopiero wtedy, kiedy miały pewność, że ich przyjaciele nie zwracają na nich uwagi - wyruszyły na swoją wielką przygodę.
Na początku dosyć niepewnie lawirowały pomiędzy uczniami, którzy wędrowali po korytarzach idąc do swoich przyjaciół z innych domów czy też po prostu - z nudów, bądź z sentymentu chodzili po szkolnych korytarzach, żegnając się na te dwa tygodnie z jej murami.
Reszta drogi natomiast minęła im spokojniej, a kiedy dotarły już pod same drzwi profesorki, przyszła najtrudniejsza cześć planu, czyli dostanie się do środka. Teraz niestety musiały liczyć na swoje własne szczęście, które sprawi, że ktoś zechce wejść, albo chociażby wyjść z gabinetu opiekunki Gryfonów.
Wybawienie przyszło wcale nie tak późno, ponieważ w ciszy czekały tylko kilka minut, zanim zza zakrętu wyłoniła się profesor Grateful ze swoimi blond puklami, które wdzięcznie opadały kaskadami na jej ramiona.
To był pierwszy raz, kiedy Hermiona poczuła do tej kobiety jakiś cień sympatii. Nauczycielka wciąż ją niezmiernie irytowała, ale to był jej osobiste pobudki, które były mało istotne.
Razem z Pansy wstrzymały oddech i jak najszybciej ruszyły za profesorką, aby udało im się wejść za pierwszym razem.

***
- Pieprzony idiota, kretyn, debil, ciul, ułom, głupek, skończony palant, dureń, osioł, imb..
- Ja pierdole, zamknij się już! - warknął Blaise i rzucił zamaszyście poduszką w stronę Theo, który z kolejnym wypowiedzianym słowem walił się otwartą dłonią w czoło. - Wysłuchuję twoich jęków od kilku godzin i wręcz, cholera, czuję jak mój mózg paruje! To jest już wkurwiające, więc skończ pieprzyć i weź się w garść, człowieku!
- To, że nigdy nie łączyło cię z kimś, coś więcej niż przelotne pieprzenie, nie znaczy, że możesz mówić co powinienem robić, a czego nie, więc się zamknij i idź poszukać czy nie ma cię gdzieś indziej - odwarknął Nott, który podniósł się na łokciu, rzucając gromy swoimi ciemnymi oczami.
Między współlokatorami zapadła grobowa cisza, a kiedy Draco wyszedł z łazienki, miał ochotę natychmiast do niej wrócić.
- Co wam jest? - zapytał, na zmianę patrząc to na Blaise'a, to na Theo. Ta dwójka prawie nigdy się nie kłóciła, więc teraz Draco był niemal pewny, że ktoś ich podmienił. Atmosfera była tak gęsta, że Malfoy zastanawiał się czy da się ją pokroić.
- W takim razie żegnam i wybacz, że nie wiem co to miłość - powiedział cicho Zabini, a blondyn był pewny, że w jego głosie usłyszał smutek, co totalnie nie pasowało do charakteru i stylu życia ciemnoskórego. Blaise wstał ze swojego łóżka i zakładając jakąś bluzę, ruszył w stronę wyjścia.
Draco nie miał pojęcia co się przed chwilą wydarzyło, więc spojrzał tylko znacząco na Theo, który wzdrygnął się, gdy Zabini trzasnął mocno drzwiami.
Musiała minąć krótka chwila, nim Nott wyczołgał się spod koca i biegiem ruszył za swoim przyjacielem.
Draco westchnął głęboko i przewrócił oczami, kiedy po raz kolejny trzasnęły drzwi.
- Jak dzieci... - mruknął sam do siebie, a przez ułamek sekundy w jego myślach uformował się widok jakiejś zielonej łąki i uśmiechniętego Pottera. Zmarszczył brwi.

***
- Blaise, poczekaj! - zawołał Theo, próbując dogonić idącego szybko Ślizgona. Czuł się strasznie podle, a obojętna postawa jego przyjaciela, dobijała go jeszcze bardziej. Miał ochotę po raz kolejny rzucać w siebie wyzwiskami, bo szczerzę mówiąc Theo nie widział, co wtedy mówi. Był pod natłokiem swoich myśli i uczuć, a słowa same wypłynęły z jego ust. Czy żałował? Tak. I to cholernie mocno. Nie chciał ranić Blaise, bo widział, że na to nie zasługuje.
W końcu był to jego przyjaciel; trochę szalony i nieokrzesany, jednak wciąż jeden z lepszych przyjaciół, których udało mu się spotkać w swoim życiu. - Blaise, przepraszam.
Diabeł zatrzymał się w półkroku na schodach, powoli się odwracając. Jego mina nie wyrażała żadnych emocji, co jeszcze bardziej zdołowało ciemnookiego. Czuł się tak cholernie podle, że stwierdził, iż lepiej by było gdyby dalej nie mógł mówić.
Blaise zszedł trzy stopnie w dół, dzięki czemu w końcu był równego wzrostu, co Theo. Dzieliły ich dwa małe schodki, które Nottowi wydawały się ogromną przepaścią, a nawet pieprzonym kanionem.
- To, że nie jestem szalenie w kimś zakochany nie znaczy, że nie mam uczuć - stwierdził rzeczowo. Theo już otwierał usta, aby po raz kolejny przepraszać Ślizgona, jednak ten pokręcił głową, dając znak, że ma nawet nie zaczynać. - Okej, nie wyszło mi z Ginny, to fakt, ale to, że wybrała jakiegoś Puchona, który notabene całkiem nieźle się prezentuje, nie znaczy, że nie chcę stałego związku. Kiedy patrzyłem na Draco i Harry'ego, na ciebie i Rona, czy nawet na Pans i Mionę, z jednej strony byłem szczęśliwy, ale z drugiej strony, cholera jasna, czegoś mi brakowało. Nie jestem jakoś super romantyczny czy czuły, ale cholera, Theo! To, kurwa, nie było miłe!
- Blaise - powiedział cicho z coraz to większym szokiem na twarzy. - Czy ty właśnie stwierdziłeś, że nowy przydupas siostry mojego przyszłego męża jest całkiem niezły? - zapytał z ciągłym niedowierzaniem. Theo nie potrafił połączyć tych wszystkich faktów, bo Zabini to przecież pogromca dziewiczych serc, a wyznanie, które wypłynęło teraz z jego ust, było czymś co najmniej dziwnym i niezrozumiałym dla Notta.
- Powiedziałem to? - zapytał równie zaszokowany, co drugi Ślizgon. - Naprawdę to powiedziałem?
Zszedł z dwóch ostatnich schodków i spojrzał tępo na Theo. Minęły długie miesiące i lata nim oboje zamrugali, wracając do zwykłej rzeczywistości.
- Przecież ja lubię cycki - oznajmił głupio Blaise, a Theo zamrugał po raz kolejny.
Nagle, zupełnie niezapowiedzianie z ust wyższego wypłynął melodyjny śmiech, który sprawił, że z jego ciemnych oczu zaczęły wypływać łzy. Nie musiała minąć długa chwila, nim nieogarnięty Blaise dołączył do zginającego się w pół Notta. Były to dwa beztroskie śmiechy, który nie pojawiały się już od dłuższego czasu.
Nie przejmowali się tym, że osoby postronne, które mogły na nich spojrzeć, z całą pewnością stwierdziłyby, że są z lekka kopnięci. W tamtym momencie liczyło się to, że mogli dać upust swoim emocjom, które od dłuższego czasu były w nich skumulowane. Z każdym nowym oddechem, który łapali haustami, wypływały z nich niechciane uczucia i wspomnienia, który zakłócały im spokój i radość.
Jeszcze przez jakiś czas śmiali się radośnie, a ich głośne głosy obijały się echem od hogwartowych ścian, niosąc je aż do najwyższych wież.
Mogli prawie powiedzieć, że czuli się wolni od każdych zmartwień. Prawie.

***
Harry miał dziwny sen.
Śnił o sobie samym i Draco. Pamiętał, że było tam strasznie dużo zielonego koloru i wszystko wyglądało na się jasne i wesołe. Wydawało mu się, że znajdował się na łące, jednak za każdym mrugnięciem, miał wrażenie, że coś ulegało zmianie. Jakby nie znajdował się na stałym gruncie, tylko na czymś co żyje własnym, zmiennym życiem.
Leżał na pysznie zielonej trawie, która lekko łaskotała jego policzek. Otworzył mozolnie oczy i leniwie podniósł swoje ciało do siadu. Czuł się zrelaksowany, a jego mięśniami nie targały żadne emocje; czuł się tak, jakby ktoś zdjął z jego zmęczonego ciała wszystkie złe myśli, wspomnienia i uczucia. Nawet nie zauważył, że na jego ustach błąkał się łagodny uśmiech, który podkreślało słońce wiszące wysoko nad nim. Czuł się naprawdę wolny.
Nie miał na sobie butów, a reszta jego ubrania składała się z lnianej, białej koszuli i luźnych, krótkich spodni, w równie jasnym kolorze. 
- Coś się stało, Harry? - zapytał ktoś leniwym głosem i dopiero w tamtym momencie Gryfon spojrzał na bok. Pół metra dalej leżał rozluźniony Draco, który jedną ręką zasłaniał sobie oczy, natomiast druga służyła mu jako poduszka. Serce Harry'ego zatłukło szybko, a w jego ustach zrobiło się niewyobrażanie sucho. On też miał na sobie lnianą koszulę, która uwydatniała czarny znak, widniejący na lewym przedramieniu i krótkie spodnie, które w tym przypadku były o wiele ciemniejsze niż te Harry'ego. 
- Draco? - zapytał niepewnie, wciąż nie wiedząc czy to sen, którym może sterować, czy ten, który żyje własnym pulsem. 
- Mhm, to ja, Gryfiaku. Dlaczego wstałeś? 
- Dra...co..., o rany to ty - oznajmił cicho i niespodziewanie rzucił się na blondyna, który pod wpływem mocnego uścisku - stracił chwilowo oddech. Ciało Gryfona drżało pod wpływem emocji, a Ślizgonowi nie pozostało nic, jak tylko wziąć w ramiona ciemnowłosego. 
- Wiem, że tam nie jest ci za dobrze, ale Harry, nie rozczulaj się tak - stwierdził Malfoy, jednak wciąż silnie trzymał swojego chłopaka. 
- Boże, Draco, powiedź mi, że jak się obudzę to będziesz ty, proszę cię. Powiedź to. 
Blondyn tego nie powiedział. Zamiast tego, odsunął swojego Gryfona i złożył na jego ustach słodki pocałunek, który miał oznajmić jak bardzo mu na nim zależy. 
- Nie mogę tego powiedzieć, kochanie - powiedział szczerze, a Harry miał ochotę się rozpłakać i zaśmiać jednocześnie. Draco pierwszy raz użył takiego określenia, co zarówno go cieszyło jak i smuciło. Żałował, że nie może usłyszeć tego w normalnym życiu, tylko tutaj - w jego wyimaginowanym śnie. 
- Skoro to jest mój sen, możesz zrobić wszystko o co proszę, prawda? - zapytał, a Draco przytaknął w zamyśleniu. - Więc masz powiedzieć, że wszystko będzie dobrze.
- To nie do końca tak działa, Harry - oznajmił Ślizgon i spojrzał krytycznym wzrokiem na ciało chłopaka, który siedział na jego kolanach. - Dlaczego ty nie jesz, Harry Potterze? Jesteś jeszcze chudszy niż wcześniej, do cholery! 
Gryfon mruknął coś pod nosem i odwrócił wzrok. Szczerze mówiąc, nie tego się spodziewał po spotkaniu ze Ślizgonem. 
- Przestań mruczeć, bo to poważna sprawa! - stwierdził Draco. - Rany, Harry. Wiem, że jest ci teraz ciężko i przepraszam, bo pewnie masz nadzieje na usłyszenie jakiś dobrych wieści, ale Harry, proszę. Zacznij jeść i słuchaj Hermiony i reszty, dobrze? Oni się tobą zaopiekują do czasu, aż ja... wrócę. 
- A kiedy wrócisz? - zapytał niemal szeptem i oparł głowę o ramie swojego chłopaka. Chciałby tu zostać. - Zresztą oni jutro wyjeżdżają i zostanę sam. 
- Harry, posłuchaj. Nie mamy za dużo czasu, więc postaram się powiedzieć wszystko to, co wiem. 
Harry pokiwał głową i zamienił się w słuch, chociaż swojej pozycji nie zmienił o milimetr. 
- Zaklęcie, które rzucił Nathaniel, sprawiło, że z mojego... jego umysłu usunęły się wszystkie wspomnienia związane z tobą. I chodzi tutaj o te wspomnienia, kiedy już byliśmy razem. Boże, jest mi strasznie źle z tego powodu, ale nie wiem jak je przywrócić. Wydaje mi się, że to zaklęcie nie jest długotrwałe, więc one same muszą przyjść. Nie wiem kiedy to się stanie, ale Harry, proszę: dbaj o sobie i nie waż się więcej nie jeść, bo ci nogi z dupy pourywam. 
- Skoro... ten drugi Draco mnie nie pamięta, to kim jesteś ty? - zapytał zdezorientowany Gryfon.
- Jestem tą częścią, która pamięta, kochanie - powiedział łagodnie, mozolnie kreśląc palcem zawiłe wzory na jego plecach. 
- Czyli to ty musisz wrócić na swoje miejsce - stwierdził Potter. 
- Można tak powiedzieć, chociaż ja cały czas jestem w umyśle tego Draco, który cię nie pamięta. Po prostu to zaklęcie spowodowało, że część mnie... jego została zablokowana. 
- W takim razie, dlaczego teraz z tobą rozmawiam? - Potter miał nadzieję, że to nie jest tylko sen.
- Są rzeczy, o których nikt nie musi wiedzieć, kochanie - powiedział Ślizgon, nawiązując do ich rozmowy, kiedy to spotkali się w pociągowym korytarzu. Harry załapał, jednak miał ochotę rozpłakać się jak dziecko.    
- Mogę tu z tobą zostać? - zapytał jeszcze, nie mając ochoty na więcej informacji. Poczuł łagodne wibracje spowodowane cichym śmiechem Draco.
- Tak długo, jak chcesz Gryfiaku - oznajmił i zamknął go w szczelnym uścisku. 

*Pieprzyć to. Od następnego rozdziału w końcu musi się coś dziać, 

bo i mnie, i Was to denerwuje*

***