ROZDZIAŁ XVI

 Z małym poślizgiem, ale jest! Osobiście mi się wydaje, że wyszło krótkie (5 i ¼ strony) i pewnie mam rację, ale naprawdę nie zależało to ode mnie, a nie chcę też pisać na odwal się... Także nie miejcie mi tego za złe, a ja postaram się w następnych rozdziałach poprawić :) 

I w ogóle spodobał mi się Wasz pomysł ze zrobieniem Hermiony jako lesbijkę! Będzie to dla mnie wyzwanie, ale w końcu kiedyś trzeba napisać jakieś yuri, c'nie? ;D Zastanawiam się jeszcze nas pairingiem, ale... huhu ^^ Jeszcze zobaczymy xD 

A co do Theo i Rona... Hm.. tutaj mnie zaciekawiliście, bo miałam zamiar  Notta już z kimś połączyć, ale podoba mi się nawet ten pomysł ^^

Dziękuję nowym czytelnikom za ujawnienie się! 

Wandal - cieszę się, że skomentowałaś i wyraziłaś swoją opinię co to 'ciąży' Harrego. Myślę, że wyjaśniłam już o co chodzi i mam nadzieję, że w końcu zasłużę na Twoją aprobatę! ;D 

Dagna Płecha -  a ma kobita radar, ma! :D Dziękuję, że skomentowałaś pozytywnie rozdziały i... virtual hug! 

Sky Rose - schlebiasz mi! *rumieni się znacząco* dziękuję za życzenia i za to, że skomentowałaś rozdzialik! I wgl. muszę podziękować za to, że jako pierwsza zaobserwowałaś mojego Bloga ♥ ♥ ♥

Reszcie dziewczyn, które systematycznie tutaj zaglądają tj. Beth Sokolska, Nienormalny anioł, Syśka, Charly, Nanni Chan, Minko-chan, KuroShi składam głębokie - do samej ziemi - pokłony. 

§ KOCHAM WAS ♥ § 


A reszcie Anonimowym czytelnikom dziękuję za wbijanie wejść ^^ I czekam na Wasze komentarze! 
Enjoy!

 ***

Krzątanina, zaklęcia i zapach eliksirów. To wszystko, tworzyło ponurą atmosferę, od samego przyniesienia Theo do skrzydła szpitalnego. Z racji trwania śniadania, wieść o jego rzekomej próbie samobójczej nie rozeszła się wśród murów Hogwartu. Na tym aspekcie szczególnie zależało Dumbledorowi, wyjaśniając sprawę przybyłym do gabinetu pani Pomfrey.

- Marta znalazła pana Notta w nieużywanej łazience na pierwszym piętrze. Koło niego znajdowała się różdżka, a sam Theodore był nieprzytomny; stracił dużo krwi... Dziękuję ci Marto, że zgłosiłaś to do mnie. Gdybyś nie poinformowała  mnie o tym od razu, pana Notta nie dałoby się już odratować...

- Oh tak.. To wieka szkoda, gdyby już nie żył – chlipnęła. Z nad swoich okularów obserwowała obecnego tutaj Draco.

- Dziękuję Marto, możesz już iść. – stwierdził Dumbledore przeczesując w zamyśleniu swoją siwą brodę. Draco stwierdził, że wygląda jeszcze starzej niż zazwyczaj.

- Albusie nie uważasz, że trzeba poinformować moich uczniów o tym zdarzeniu? – zapytał cicho Snape. Przyszedł tu zaraz po dostaniu od dyrektora informacji.

- Myślę, że pan Malfoy powinien ich o tym poinformować, Severusie. A ty w tym czasie zawiadom Williama* o wypadku jego syna.  – Spojrzał na Draco, a ten skinął głową. Jako prefekt Slytherinu chcąc nie chcąc, musiał tutaj być. Wyszedł z gabinetu i nie patrząc na leżącego Notta podszedł do łóżka Harrego.

 - I co powiedzieli? – zapytał cicho Gryfon. Wciąż nie mógł uwierzyć  w to co widzi przed sobą. Jego – bądź, co bądź – przyjaciel, leży nieprzytomnie na łóżku z metrami bandaża na przedramieniu. Draco potarł czoło, zmęczony opadając koło Harrego.

- Jęcząca Marta znalazła go w łazience. Mówią, że chciał popełnić samobójstwo, ale nie wiedzą dlaczego… - powiedział cicho, wpatrując się w przyjaciela. Tak, Draco pomimo wszystkich ich sprzeczek, wciąż uważał Theo za przyjaciela.

- Dlaczego on to zrobił…? Przecież zachowywał się normalnie. Nie widzę powodu, dlaczego miałby chcieć się zabić… - rozmyślał Potter.

- Nie wiem Harry, naprawdę nie wiem – stwierdził. Nigdy nie sądził, że Theo byłby zdolny do czegoś takiego. Prędzej podejrzewałby o to Milcentę, ale nie poczciwego Notta. – Nie chciałbyś wrócić do Dormitorium? Nie chcę żebyś musiał na niego patrzeć.

Harry skinął głową. Nie chciał nawet protestować, ponieważ sam czuł się jakoś mało bezpiecznie i źle będąc na Sali ze zranionym Theo.

- Pójdę porozmawiać z panią Pomfrey, ale raczej nie będzie miała nic przeciwko. Idź się ubrać, a ja pójdę jeszcze do Ślizgonów powiedzieć im o nim… – dodał wskazując głową na Notta. Harry pocałował lekko Draco i poszedł w stronę łazienki. 

Malfoy spojrzał ostatni raz na nieprzytomnego chłopaka. Coś ty zrobił Theo… 

Wyszedł ze skrzydła zanieść  informację do Ślizgonów. 

***

Będąc Prefektem swojego domu, ma się kilka przywilejów. Jedną z takich korzyści była możliwość wysyłania wiadomości,  za pomocą jednego skinienia różdżką. Draco szczególnie lubił z nich korzystać, ale tym razem robił to niechętnie.  Kierując się w stronę lochów rozesłał informację wszystkim siódmo rocznym Ślizgonom, informując ich o spotkaniu w ich Dormitorium. Stwierdził, że nie ma potrzeby informować młodsze roczniki o wypadku.

Do domu Węża dotarł po paru minutach. W ciemnym świetle lamp zauważył, że większość wezwanych osób znajduje się już w salonie.  Spojrzał po zebranych i zauważył brak kilku dziewczyn z Dafne Greengrass na czele. Przewrócił oczyma i bezszelestnie usiadł na jednym z foteli, niedaleko Blaisiego.

- O co chodzi Smoczku? – zapytał Dracona. Blondynowi wydawało się, że to pytanie zawisło w powietrzu i oblewało każdego, kto choć trochę się poruszył. Czuł na sobie wnikliwe spojrzenia pozostałych. Spojrzał każdemu w oczy i wstał wzdychając cicho, co zdziwiło większość siódmorocznych. Co musiało się wydarzyć, żeby Draco Malfoy wzdychał?

- A więc? – zapytał ktoś niecierpliwiony. Szarooki spojrzał zimnym wzrokiem na Adriana Pucey’a ** a ten skulił się na kanapie, chowając się dzięki temu za Goylem.

- Zawołałem was tutaj, bo jestem zmuszony wam coś powiedzieć. Rano znaleziono nieprzytomnego Theo.  Podejrzewają, że chciał popełnić samobójstwo…  - Spojrzał po swoich rówieśnikach, dopatrując się u każdego zaskoczenie i dezorientację.

- Co? – zapytała Pansy wyraźnie blada na twarzy.

- Teraz leży w skrzydle szpitalnym i jego stan… jest stabilny, ale stracił dużo krwi – dodał ciszej, powtarzając słowa Dumbledora.

Jeżeli Draco śmiał twierdzić, że przy jego pojawieniu się w Dormitorium było cicho, tak teraz mógł ze spokojem stwierdzić, że inni pozasypiali. Zapadła długa, męcząca cisza, którą przerywały chlapnięcia wody, dochodzące zza okien.

- Wyjdzie z tego? – zapytał Blaise z pokerową miną. Draco spojrzał mu w oczy i przekazał bezgłośnie ‘nie wiem’.

Zza kamiennej ściany dało się usłyszeć zbliżające się kroki i głośne rozmowy. Po chwili do salonu weszła rozchichotana grupka dziewczyn. Dafne rozejrzała się po pomieszczeniu i uniosła kpiąco brew.

- A wy co? Ktoś umarł? – zapytała, a reszta dziewczyn parsknęła cicho poprawiając równocześnie swoje włosy, co dało piorunujący widok. – Ej, ludzie? Co z wami?

- Nott prawie wykrwawił się na śmierć, dla twojej wiadomości Greengrass – powiedział sucho Blaise. Ślizgonka spojrzała na niego niezrozumiale.

- Sorry, kto? A czekaj, czekaj! Ten taki ładniutki z ciemnymi oczami? Co na Pottera się napalał? Pewnie Drakuś mu coś zrobił, nie blondi? – zakpiła i spojrzała wyzywająco na Malfoya. Ten przekrzywił głowę i uniósł brew.

- Nie rozumiesz tego, że twój kolega mógł zginąć? – zapytał chłodno.

- I co z tego? Myślisz, że na Wojnie nie straciłam przyjaciół? A co, ten Nott w ogóle dla mnie znaczy? Nic, Malfoy. Zupełne zero. A tobie nic do tego.

 Jasnowłosi mierzyli się przez nieokreślony czas wzrokiem.

- Dafne… Uspokój się… - szepnęła w końcu jej koleżanka. O ile Draco dobrze kojarzył, była to Tracey Davis, jedna z dziewczyn, która przed wojną należała do jego fanklubu…  Miedziane włosy, średni wzrost, ciemne niebieskie oczy. Nic nadzwyczajnego, jednak w tych oczach kryła się mądrość. Draco już dawno zastanawiał się, co ona robi pośród tych lal. – My już pójdziemy…

Tracey pociągnęła ze sobą Greengrass  w stronę ich sypialni, a reszta dziewczyn poszła za nimi 

machinalnie. Wśród tych wyniosłych panienek, Draco zauważył zmartwiony wzrok Astorii Greengrass.  

***

Kiedy Harry wyszedł ubrany z łazienki, wypił wcześniej przygotowany przez panią Pomfrey eliksir i usiadł przy łóżku Theo. Jeżeli jego przyjaciel chciał popełnić samobójstwo… to z jakiego powodu? Rozmyślał, skubiąc nieświadomie bandaż na głowie.

- Jesteś idiotą Theo – szepnął po pewnym czasie, wstając nagle z krzesła.  Wiedział, że to głupie gadać do nieprzytomnego, ale Harry już dawno miał miano Chłopca - który - pokonał - Czarnego - Pana - ale - bądź -co - bądź - jest - nieźle - pieprznięty.

- Heeej Harry! Jak tam… jasna cholera. Theo? Co… co mu się stało? – Do skrzydła wszedł Ron z Hermioną.

Ten pierwszy zrobił się dziwnie szary na swojej podłużnej twarzy, a Hermiona  stanęła, jak wmurowana, przykładając rękę do ust.

- Na Godryka… - szepnęła. No tak, Harry zapomniał im powiedzieć o wypadku Ślizgona.

- Co mu się stało? – wymamrotał Gryfon podchodząc do łóżka ciemnookiego.

- Idiota chciał się zabić… - wyjąkał załamany Harry. Dopiero teraz, kiedy znalazł się wśród swoich przyjaciół pozwolił sobie na chwilę słabości. Nie zdawał sobie wcześniej z tego sprawy, ale teraz po prostu się bał. Bał się o Theo, ale bał się też tego, że mógł to być każdy z jego bliższych przyjaciół. A tego nie chciałby przeżyć . 

Kątem oka zauważył, jak Ron wpatruje się w leżące ciało Ślizgona i szepta coś do siebie? A może do Ślizgona? Harry uważał, że to jest zbyt intymne, żeby dopytywać. Skupił się w zamian tego na Hermionie, która oplotła go mocno ramionami. Burza jej loków zakryła mu twarz, więc przymknął oczy i skoncentrował się na dobrze znanym mu zapachu. Kwiatowa woń jej perfum, dała mu ukojenie, które mogła dać mu tylko Hermiona – jego najlepsza i niezastąpiona przyjaciółka. 

- Harry, spokojnie… Nic mu nie będzie, nie martw się tak – szepnęła. Harry skinął głową mając nadzieję, że to prawda.  Musiał mieć dobre myśli. Po prostu musiał.

Czuł się trochę, jak na drugim roku, kiedy Hermiona została spetryfikowana. Ten strach o to, czy będzie wszystko dobrze…

- Dzięki Hermi… naprawdę.

Odsunął się trochę od przyjaciółki i spojrzał na Rona. Siedział na jednym krześle, które wcześniej zajmował Potter. Miał przygarbione barki, wzrok lekko spuszczony, jednak bacznie obserwujący Theo. Harry podszedł cicho do niego, a Hermiona ruszyła za nim.

- Ron? Wszystko w porządku? – zapytał przyjaciela. Ten uniósł na niego wzrok i kiwnął lekko głową.

- Tak, wszystko w porządku, ale… Dlaczego on to zrobił? – Ron nigdy nie przepadał za Ślizgonami, ale do Theo czuł pewne przywiązanie. Pomimo tego, że wcześniej nie utrzymywali znajomości, to przez ten krótki czas zdążyli się zakolegować. Czuł, że wszystko jest na swoim miejscu. No, pomijając nieprzytomnego Theo…

- Ron nikt tego nie wie… Musimy poczekać, aż się obudzi. Domysły nic nam nie pomogą – stwierdziła Hermiona, kładąc dłoń na ramieniu Gryfona.  I Harry i Ron kiwnęli równocześnie głową, przyznając przyjaciółce rację.

- Chodźmy do mojego Dormitorium, może? Poprosimy Zgredka o  coś do picia i pomyślimy wspólnie. – Zaproponował Harry, mając nadzieję, że chodź trochę zapomną o Ślizgonie. O dziwo nikt nie protestował, więc Potter wszedł do gabinetu pani Pomfrey, poinformować ją o wyjściu. Ta tylko kiwnęła głową znad sterty papieru. 

***

Wchodząc do Dormitorium Prefektów Harry mimowolnie się uśmiechnął, mając na myśli jego przygody z Draco. W ogóle gdzie on się podziewał? Rozmyślał Potter.

Z zamyślenia wyrwało go głośne skrzypnięcie kanapy, kiedy Ron opadł – wręcz upadł – bez wdzięku na poduszki. 

- Zgredku! – zawołał Potter. Usiadł na ulubionym fotelu Draco i westchnął przeciągle, przyglądając się idącej w stronę Rona Hermionie. Po paru chwilach wszyscy troje usłyszeli charakterystyczny trzask i przed nimi ukazał się metrowy skrzat o wielkich niebieskich oczach.

- Harry Potter sir! Panicz Ron! Panna Hermiona! Jak miło widzieć przyjaciół! – zawołał Zgredek, jak zwykle podchodząc za blisko Harrego, naruszając tym samym jego strefę osobistą.

- Cześć Zgredku – odpowiedzieli równocześnie Harry i Hermiona.  Zamyślony Ron kiwnął mu tylko głową.

- Mam do ciebie dwie sprawy Zgredku – zaczął Harry. -  Czy mógłbyś przynieść nam coś ciepłego do picia? Herbatę, albo kompot?

- Oczywiście, Harry Potter sir! Zgredek będzie zaszczycony!

- A czy mógłbyś informować mnie… NAS o stanie Theodora Notta? Leży teraz w skrzydle szpitalnym i będę ci bardzo wdzięczny, jeżeli będziesz mógł go popilnować…

- Panicz Nott? Ale… ale przecież Panicz Theodore… on był u…

- Harry? Dlaczego na mnie nie poczekałeś w skrzydle? – wypowiedź Zgredka przerwało wejście Draco.

Powiewając idealnie wyprasowaną szatą wszedł do salonu i ruszył w stronę Harrego, który uśmiechnął się przepraszająco.

- Wybacz, ale Ron i Hermiona przyszli i postanowiliśmy iść w jakieś spokojniejsze miejsce… Przepraszam Dray – powiedział uśmiechając się nieśmiało.

- Dray? Czy ty sobie Potty za dużo nie pozwalasz? – zapytał filuternie schylając się w stronę siedzącego Harrego. Chciał już złączyć jego słodkie usta ze swoimi, jednak przerwało im głośne chrząknięcie. Draco zwrócił swoje szare oczy na Hermionę, choć jego głowa wciąż była skierowana na Pottera. – Cześć Hermiono. Witaj wiewiórko. Hej Zgredku – dodał, przesuwając kolejno wzrok po zebranych.  Kiedy inni rzucali mu powitania, on w końcu złączył swoje usta z wargami Harrego. Skubnął jego dolną wargę w zamian otrzymując cichy pomruk dosłyszalny tylko dla niego.

- Czy wy sobie żartujecie? – usłyszeli cichy głos Rona. Ślizgon przewrócił oczyma i podniósł się do pozycji stojącej.

- O co ci chodzi? – zapytał zmęczony. Po spotkaniu ze Ślizgonami chciał już tylko posiedzieć sobie w spokoju z Harrym. Tylko o to prosił.

- Zacznijmy od tego, co ty tu robisz Malfoy?

- A jak myślisz? Mieszkam, Wesley, mieszkam – odparł kąśliwie.

- Wasz kolega leży wykrwawiony, a wy się tutaj obściskujecie? Co z wami nie tak? – kontynuował rudy.

- Jeżeli ci coś przeszkadza to wyjdź – odpowiedział chłodno Draco.  Nie pozwoli, aby taki Weasley obrażał go w jego progach.

- Nie rozumiem was… Powinniście się o niego martwić! A wy tutaj sobie spokojnie siedzicie? Co z was za przyjaciele? – Wstał i spojrzał smutnymi oczami w stronę pozostałej trójki. Zgredek teleportował się parę chwil wcześniej, chcąc uniknąć konfrontacji swoich przyjaciół.

- Ron uspokój się… Też jesteśmy zdezorientowani i zmęczeni. Potrzebujemy po prostu odpocząć… - spróbował  Harry.   

- Nie rozumiecie, po prostu nie rozumiecie – odparł, spojrzał na nich ostatni raz i wyszedł, zostawiając zdziwionych przyjaciół samych.

*** 

Otaczająca go ciemność była w jakiś sposób uspokajająca. Gdzieś w oddali mógł usłyszeć szum wody i szelest liści. Nie myślał o niczym… Skupił się tylko na słyszanych dźwiękach. 

Dlaczego to zrobiłeś Theo?

Przekrzywił głowę. To było tylko urojenie, czy naprawdę to słyszał? Obrócił się wokół własnej osi napotykając tylko ciemność. Westchnął cicho a z jego ust wydobyła się ciepła para. Nie było mu zimno. Nie odczuwał w sumie niczego, oprócz chwilowych dotyków, gdzieś  w okolicy lewego przedramienia i prawej dłoni…

Dlaczego mnie zostawiłeś?

- Halo? Kto tam jest? – zawołał. Odpowiedziało mu echo i wszechobecny szum wody.

Wróć do mnie… Proszę Theo…

Kojarzył ten głos… Znał go bardzo dobrze, ale… Nie, to nie mógł być on…

Wziął kolejny drżący oddech i przymknął oczy. Po chwili czuł tylko, jak spada. 

______________

* Nigdzie nie mogłam znaleźć informacji na temat imienia ojca Theo, więc sobie takie wymyśliłam. Ot, co!

**  Adrian Pucey był uczniem Hogwartu w latach 1989 - 1996, ale postanowiłam dodać go - jak i paru innych Ślizgonów z poprzednich roczników - dlatego, że brakowało mi postaci. Pojawią się oni pobocznie, ale w razie czego będą przypisy informujące.

***