ROZDZIAŁ XV

 ***

Kolejny szlaban o tak nienormalnej godzinie jaką jest siódma rano, zdenerwowałby każdego, bez wyjątku.

Theo również należał do tych osób, więc kiedy cały spocony wracał z kantorka Filcha, jego wzrok mógłby zamordować każdego. Wtargnął do Dormitorium Slytherinu, powiewając szatą niczym sam Mistrz Nietoperz. Skierował się do pokoju, który dzielił razem z Blaisem, Goylem, Crabbem i niegdyś Draco, i wytargał z kufra nowe szaty. Zamykając skrzynię, spojrzał przelotnie na Zabiniego, który jęczał coś przez sen.

- Ginny…Ah… - odwrócił się na drugi bok. Theo uśmiechnął się iście Ślizgońsko.

Ha! Teraz będzie miał szansę podenerwować Blaisiego bez obawy, że ten zachce powiedzieć o jego zadurzeniu w Harrym. Parsknął cicho i w przypływie ojcowskiej czułości, zasłonił Zabiniemu kotary, ażeby ten po obudzeniu, nie czuł skrępowania pewnym „problemem”. Usatysfakcjonowany wyszedł z pokoju, kierując się do łazienek.

 Na jego szczęście wszyscy współdomownicy jeszcze smacznie spali, więc bezkarnie mógł wziąć długi prysznic, bez obawy, że taki Goyle będzie mu sapał do ucha.

Ubierając się stwierdził, że pójdzie przed lekcjami odwiedzić Harrego. Uśmiechnął się w duchu mając nadzieję, że Gryfon już nie śpi, ponieważ chciał z nim trochę porozmawiać.  Odniósł przepocone rzeczy do brudów i postanowił najpierw zejść do kuchni, gdzie poprosi Skrzaty o zrobienie gorącej czekolady.

***

- Cześć Zgredku! – powiedział, wchodząc przez obraz do kuchni.  Poprawiając czarne włosy, zastanawiał się co założyciele Hogwartu – choć zapewne była to „urocza” Helga – chcieli pokazać poprzez gilgotanie gruszki.

Cholera jedna wie.

Skrzat uniósł swój wielki, niebieski wzrok na Theodora i zapiszczał głośno.

- Panicz Nott! W czym Zgredek może pomóc?  - zapytał, uczepiając się jedwabnych spodni Theo.

Ślizgon uniósł brwi i spróbował strzepnąć Skrzata z nogi.

- Uh. Zgredku, zrobiłbyś mi dwie czekolady? – zapytał grzecznie.

- Dwie? Ale przecież panicza jest jedna osoba!

- Jedna dla mnie, a druga dla Harrego. – powiedział, trzęsąc nogą.

- Harrego?! – zapiszczał Skrzat, odczepiając się nagle od jego kończyny. - Harrego Pottera? O matko! Wstręcik! – zawołał, raniąc uszy Ślizgona. Zaraz koło niego pojawił się kolejny Skrzat. Skłonił się Theodorowi i uśmiechnął się szeroko, przez co na jego twarzy pojawiło się od cholery zmarszczek. Nott parsknął cicho - jak na Ślizgona przystało - i pomachał Skrzatowi. – Harry Potter chcę czekoladę! Zrób dwa kubki najlepszej czekolady, jaką umiesz zrobić i przynieś je, jak najszybciej! – dodał rozhisteryzowany. Wstręcik pomrugał parę razy oczyma i deportował się z charakterystycznym trzaskiem, ażeby pojawić się parę metrów dalej.

Theo wypuścił głośno powietrze i usiadł na pierwszym lepszym krześle. Po chwili przed nim pojawił się talerz, cały obładowany kanapkami. Spojrzał na Zgredka i podziękował mu, szybko biorąc chleb z szynką i pomidorem. Sam nie zdawał sobie z tego sprawy, ale przez tą całą karę był strasznie głodny.

Pochłoną połowę talerza, usilnie nie zwracając uwagi na irytujący wzrok Zgredka, który przyglądał się jego osobie z chorym zafascynowaniem.

Kiedy po piątek kanapce stwierdził, że więcej nie pochłonie, pojawił się przed nim Wstręcik z dwoma, wielgachnymi kubkami pachnącego napoju. Podziękował gorąco Skrzatom i jak najszybciej opuścił pomieszczenie.   

***

Niosąc dwa, parujące kubki, nucił sobie jakąś melodie i kiwał raz, po raz głową w geście przywitania do budzących się obrazów. Kiedy spotkał Irytka, na którymś ze zakrętów,  udawał, że wcale go tam nie ma i rzucił powitanie w stronę wyimaginowanego Krwawego Barona – Irytek zniknął tak, jak się pojawił. 

Wszedł powoli do Skrzydła Szpitalnego i zapatrzył się piękny wschód słońca, widoczny zza okna. Westchnął cicho i mimowolnie szedł w stronę łóżka Harrego. Kiedy był już dwa metry od leżanki, musiał się postarać, aby nie rozlać czekolady, ponieważ potknął się o coś leżącego na ziemi. Z przekleństwem na ustach, spojrzał w dół i ze szczerym zdziwieniem, zobaczył parę bokserek. Wciągnął głośno powietrze i uniósł wzrok na łóżko.

Gdyby nie lata nauki panowania nad sobą, Theo w tamtym momencie rozpłakałby się i ćpnął kubkami o ziemię.  Widok jaki zobaczył złamał jego serce. O ile, ono jeszcze tam było. Odwrócił wzrok i odłożył cicho kubki obok wazonu z różami, które dla niego zostały już tylko zwykłymi kwiatami bez zapachu. Odwrócił się i ze ściśniętym gardłem, wyszedł jak najszybciej ze Skrzydła, trzaskając drzwiami. 

***

Łazienka jęczącej Marty od dawna wydawała mu się odpowiednim miejscem do płaczu.  Od zawsze wyczuwał w tym miejscu jakiś smutek. Melancholię. I najwyraźniej nie tylko on,  ponieważ na drzwiach kabin widniały liczne zadrapania; wyryte, skreślone serca, imiona czy napisy.

Niespełnione miłości

Oparł się o zimną posadzkę i odchylił głowę do tyłu. Wziął kilka drżących oddechów i zacisnął mocno powieki.

- To przez ciebie. – podniósł wzrok i napotkał stalowoszare tęczówki, patrzące na niego z nienawiścią.

- Co przeze mnie? – zapytał, marszcząc czoło. Miał kaca. Mocnego kaca.

- Przez ciebie on nie chce mnie znać. Spierdoliłeś wszystko. Wiesz to Nott, prawda? – usiadł koło niego i odgrodził ich sobą od podsłuchującej Parkinson. Opanowany głos Draco zawsze był bardziej przerażający, niż jego wybuchy. Najwyraźniej, po swoim ojcu odziedziczył nie tylko nazwisko.

- Nie wiem o czym ty do mnie mówisz, Malfoy – odpowiedział cicho, posyłając wyzywające spojrzenie w jego stronę.

- Dobrze wiesz o czym. Myślisz, że nie widzę, jak patrzysz na mojego Harrego? – wysyczał, przekrzywiając głowę.

- Najwyraźniej nie twojego, skoro go tu teraz z tobą nie ma. – odpowiedział kpiąco. Skoro Malfoy chce wojny, to dlaczego miałby jej nie dostać?

- Nie myśl sobie, że on będzie twój. Niespełnione miłości często przytrafiają się twojej rodzinie, nieprawdaż Nott? – zapytał, uśmiechając się sardonicznie.

- Zamknij się Malfoy  - powiedział cicho, ściskając mocniej szatę.

- Pamiętaj, że on jest mój.

   Niespełnione miłości – dokładnie takiego wyrażenia użył Malfoy, przy ich rozmowie na śniadaniu.

Wziął kilka kolejnych, drżących oddechów i wyciągnął różdżkę, kładąc ją obok siebie.

Nie mógł płakać z powodu miłości, której nie było.

Nie mógł, ale chciał. Potrzebował odreagować, a od dziecka wpajano mu, że płaczu nie ma.  Jest tylko ból.

A ból zabija się bólem.

Wziął różdżkę i drżącą ręką, uniósł skrawek szaty poniżej łokcia. 

- Sectis laedere* -  wyszeptał, zaciskając dłoń w pięść. Z zafascynowanie spoglądał na tworzące się cienkie kreseczki, z których ze spokojem sączyła się ciepła krew.

Czuł, jak z każdą kropelką szkarłatnej cieczy,  z jego ciała wydobywa się też całe rozgoryczenie i smutek, które  nagromadziły się wcześniejszym widokiem.  Kiedy jego szata nasiąkła krwią, cofnął zaklęcie i bez emocji przyglądał się ranom. Całe jego przed ramie szczypało, a otwarte rany niemiło ciągnęły skórę. Oprócz tego, nie czuł już nic.

Przymknął oczy i odpłyną w błogą nieświadomość.

***

Nagłe trzaśnięcie drzwiami obudziło Draco. Otworzył niemrawo oczy i rozejrzał się po Skrzydle Szpitalnym. Przyzwyczajając wzrok do jasności, ręką wymacał postać leżącą koło niego. Uśmiechnął się delikatnie i odwrócił przodem do Harrego.

Parskając cicho zamknął Gryfonowi usta, które podczas snu otworzyły się mimowolnie. 

- Harry… wstajemy – mruknął przybliżając twarz do ucha bruneta. Potter - jak na śpiocha przystało - poruszył się delikatnie jednak wciąż pozostał w fazie snu. – Harry…

Po paru próbach obudzenia bruneta, Draco stwierdził, że spróbuje inaczej. Pocałował go w czubek nosa, czoło przyprószone grzywką (Salazarze…dop. Aut.), a następnie prosto w usta. Odchylając głowę do tyłu, Ślizgon z satysfakcją wymalowana na twarzy, najpierw zauważył delikatny uśmiech Harrego, a następnie jego szmaragdowe oczy.  

- Dzień dobry, Gryfiaku.

- Mhm… bry…

- Jak się spało? – zapytał Draco przeczesując ręką włosy Harrego. W odpowiedzi, został obdarzony najsłodszym całusem, jakiegokolwiek dostał w życiu. – Rozumiem, że dobrze… - uśmiechnął się lekko.

- Czy ja czuję czekoladę? – mruknął sennie Gryfon. Podniósł się delikatnie na łokciu i rozejrzał po pomieszczeniu. Spojrzał na stoli nocny i uśmiechnął się błogo. – Ty ją przyniosłeś?

Sięgnął po kubki i podał jeden zdziwionemu Ślizgonowi.

- Nie… Nie ja. Może Zgredek nam przyniósł? – zapytał, upijając spory łyk napoju. – Mmm…

Harry wzruszył ramionami.

W ciszy popijali gorąca czekoladę do czasu, aż Draco uśmiechnął się do kubka.

- O co ci chodzi?

- Pamiętasz jak byliśmy pokłóceni? Siedzieliśmy wtedy w Dormitorium a ty mnie rysowałeś. Potem coś powiedziałeś i pojawił się Zgredek; zrobił nam wtedy czekoladę. Pamiętam jak nam przerwał… Byłem tak na niego wściekły, że myślałem, że na miejscu go zabiję na dziesięć różnych sposobów. – powiedział Draco z pamiętnym uśmiechem. Harry odwzajemnił uśmiech i pokiwał twierdząco głową.

- Jestem ciekawy, jakby potoczyło się to dalej… W sensie, gdyby Zgredek nam nie przerwał.    

- Wiesz, zawsze możemy to sprawdzić. Jak już wrócisz do Dormitorium… – Mruknął blondyn spod wachlarza rzęs. Harry, jak to Harry spłonął rumieńcem i spojrzał na kubek. 

- Może… - Nie zaprzeczył Gryfon, poprawiając pościel. Kiedy przykrył swoją nogę, coś do niego dotarło. – Draco… C-czy my… jesteśmy nago?

- No wiesz Potty… Jeżeli ludzie, parę godzin wcześniej robili coś NAGO, to nie sądzisz, że to jest normalne?  

- My jesteśmy w Skrzydle Szpitalnym…! – jęknął głośno. Szybko sięgnął po okulary i zaczął rozglądać się w poszukiwaniu swoich ubrań. Draco oparł się wygodniej o poduszki, przekrzywił głowę w bok i zaczął przyglądać się zgrabnym plecom Harrego. W zamyśleniu pokiwał głową z aprobatą, mówiąc sobie, że jego chłopak jest seksowny, śliczny i uroczy. Niekoniecznie w tej kolejności. 

Strasznie żałował, że dopiero w siódmej klasie zdecydował się na jakiś ruch w stronę Harrego. Oczywiście nie twierdził, że była to jego wina. Co to, to nie.  Wina leżała po stronie pieprzonego, Czarnego Pana. Gdyby nie on, Ślizgon już dawno wyciągnąłby rękę do zielonookiego. W przypływie rozdrażnienia na pewnego psychicznego Lorda, Draco przyciągnął Harrego do siebie i mocno przytulił się do jego pleców.

- Zależy mi na tobie, wiesz o tym prawda? – mruknął i pocałował jego skórę na ramieniu. Gryfon zmarszczył brwi i pokiwał twierdząco głową.

- Teraz już wiem. Może to głupie, ale… ja też coś do ciebie czuję. – stwierdził i oparł się plecami o tors Draco. Gryfon zapomniał nawet, że jest nagi. W ciszy, która pomiędzy nimi zapadła, Harry słyszał mocne bicie serca Ślizgona. Jego intuicja podpowiadała mu, że to serce należy do niego; że cały Draco jest jego i tylko jego.

- Ah… Pora wstawać. – Oznajmił Draco i popchnął lekko Harrego. Ten jęknął przeciągle i przewrócił oczyma.

- Teraz? Teraz, to daj mi spokój. – bąknął i przykrył się kołdrą.

Wstając, Draco westchnął i pokręcił z dezaprobatą głową. Zaczął zbierać swoje rozrzucone ubrania. Kątem oka zauważył, jak Harry swoimi rozwalonymi włosami i szmaragdowymi oczami wygląda spod pościeli. Uśmiechnął się szelmowsko i tak jak go pani natura stworzyła, zrobił parę ponętnych ruchów. Do jego uszu doleciały stęknięcia i z zadowoleniem mógł się ubrać. Sięgnął po bokserki i zaczął je zakładać, za pomocą paru seksownych ruchów. Odwrócił się przodem do Harrego i szeroko się uśmiechną.

- Zboczenie… co? Dlaczego się tak patrz… o kurwa – powiedział inteligentnie, kiedy odwrócił się w stronę wskazywanego przez Harrego miejsca. W drzwiach od swojego gabinetu stała Poppy Pomfrey z przysłowiowym ‘facepalm’em’.

- Panie Malfoy… Mogę wiedzieć, CO TY ROBISZ?  PROSZĘ, JAK NAJSZYBCIEJ OPUŚCIĆ TO POMIESZCZENIE! – wykrzyknęła rozhisteryzowana.

- Czy ma Pani coś do mojego tyłka? – zapytał Draco, przyjmując już swoją typową, kpiącą minę. Pozbierał resztę rzeczy i podchodząc do Harrego, wypiął perfidnie swoje cztery litery w stronę pielęgniarki. – Przyjdę później.

Pocałował czerwonego na twarzy Pottera i ze śmiechem wyszedł ze Skrzydła.   

***

- Nienawidzę cię, Draconie Malfoy. – Takie stwierdzenie, wypadło z ust Harrego Pottera, po pojawieniu się blondyna w Skrzydle Szpitalnym. Zaczęła się pora śniadania, więc ze spokojem udał się w odwiedziny do bruneta.

- Tak? A wczoraj wieczorem wydawało mi się inaczej – powiedział z kpiącym uśmieszkiem. To były te pozostałości, po paru latach wzajemnej wrogości.

Harry prychnął, jak rozjuszona kotka i splótł ramiona w geście dezaprobaty. 

- Nie rozmawiam z tobą.

- A to dlaczego?  – zapytał uśmiechnięty Ślizgon, siadając na łóżku koło Harrego.

- Ty się jeszcze pytasz?! Pomfrey nie dosyć, że dała mi cholernie długi i krępujący wykład na temat antykoncepcji, to jeszcze musiałem ją zapewnić, że jesteśmy na to gotowi! NIENAWIDZĘ CIĘ DRACONIE MALFOY! NIE-NA-WI-DZĘ! – wypluł Potter, posyłając nienawistne spojrzenie śmiejącemu się Draco. – I z czego się śmiejesz, jak głupi?! To nie jest śmieszne!

- Ale oczywiście, że jest! – zapewnił szybko, oplatając oburzonego Gryfona ramieniem.

- Nie będę mógł jej w oczy spojrzeć! A ona jeszcze powiedziała, że poinformuje o tym Dumbledora! A wiesz czemu? Bo musi się upewnić, że w razie potrzeby będzie mogła zrobić test ciążowy! NIE-NA-WI-DZĘ CIĘ!

- Test ciążowy? Przecież my nie uprawialiśmy seksu! – odparł zdziwiony blondyn. No, bo jak to możliwe? Przecież nikt, nic do niczego nie wkładał… Oj, chyba Draco będzie musiał wybrać się do biblioteki… - Oj Potty! Nie bądź na mnie zły! – dodał już przymilnie.

Harry spojrzał na niego spod byka. Po chwili westchnął wywijając wargę.

- Nie jestem w ciąży, nie? –chlipną.

Ślizgon wybuchnął śmiechem i przytulił Harrego. Poczochrał jego wystające spod bandaża włosy i pociągnął go za sobą na poduszki.

Gryfon przymknął oczy a na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Przyznał się w końcu przed sobą, że podoba mu się śmiech Draco. Był delikatny, z lekką chrypką dodającą mu uroku. Gdyby mógł wybrać jeden dźwięk, który miałby słuchać miesiącami i latami, wybrałby właśnie jego śmiech.

Kiedy ta uspokajająca melodia ucichła, Draco jedną ręką, która akurat nie oplatał Pottera sięgnął po różdżkę. Używając prostego zaklęcia sprawił, że nad ich głowami roziskrzyły się malutkie, pomarańczowe punkciki.

- Zobacz.

Wskazał na  utworzone kształty. Pierwszy, przedstawiał ich samych trzymających się za ręce. Od samego patrzenia na to, człowiekowi robiło się cieplej na sercu. Dało się wyczuć uczucia. Miłość i przywiązanie.

Po chwili iskierki rozsypały się, ażeby połączyć się w kolejny obrazek. Była to kołyska, bujająca się leniwie na boki. Prawo… Lewo… Prawo… Lewo… Dawało to spokój i ukojenie.

Pomarańczowe gwiazdeczki, po raz kolejny się rozproszyły i tym razem ukazały drobne niemowlę, opatulone kocykiem. 

Gryfon bez mrugania wpatrywał się w malucha.

- To nie jest głupie, Harry. – Powiedział miękko Draco. Widział, jak chłopakowi błyszczą się oczy.

- Jesteśmy za młodzi – stwierdził marszcząc w zamyśleniu brwi. Ale z drugiej strony?  Co gdyby mieli dzieci? W sumie Harry uwielbiam Teddy’ego , więc dlaczego niemiałby mieć swoich własnych?

Pieprzyć to, że z facetem. Miłość to miłość i nic tego nie zmieni.

Wtulił się w szyję blondyna i zaciągnął się jego perfumami. Rozmyślając o przyszłości, Harry zrobił się senny. Przymknął oczy i odpłynął w świadomy sen.

***

Obudziło go gilgotanie w szyję. Uśmiechnął się mimowolnie i zaczął machać rękoma, aby odpędzić natręta.

- Prze-przestań! – Krzyknął w końcu, nie m ogąc już wytrzymać głośnego śmiechu.

- Nie będziesz mi tutaj spać! Miałeś na to noc! – odparł Draco. Swoimi zgrabnymi i długimi palcami delikatnie łaskotał wrażliwe miejsca Harrego.

Po chwili do ich zabawy dołączyły usta. Delikatnie muśnięcia na skórze, potęgowały przyjemne uczucia. Subtelne mruknięcia mieszały się z cichymi śmiechami.

-Dra-co! Mm… prze-eestań… - zachichotał.

Nagły krzyk dochodzący zza drzwi przerwał ich zabawę. Do skrzydła szpitalnego wpadła Jęcząca – tym razem naprawdę jęcząca – Marta a za nią szybkim krokiem szedł Dumbledore, trzymając w tyle rękę z wyciągniętą różdżką.

- Poppy! Chodź tu szybko! – zawołał. Dyrektor przesunął się w stronę jej gabinetu, a Harry mógł zobaczyć powód całego zamieszania.

Wiszące i bezwładne ciało Theo przeraziło nawet Draco.

____________

* cholera wie, czy jest takie zaklęcie xD Ale de facto ‘sectis’ z łaciny znaczy ‘ciąć’ a ‘laedare’ ‘ranić się’, więc wyszło coś takiego.

*** 

 *Wesołego dnia dziecka! ♥/ Kummie*