ROZDZIAŁ XXXV

Cześć Drarrynisse!

 

Ooogłoszenia paraaaafiaaalne~

Po pierwsze: 

Życzę Wam wesołych świąt! Żebyście mieli mokry poniedziałek (nie, nie od deszczu), ogólnie: dużo zdrowia, szczęścia i uśmiechu! 

I żebyście się na mnie nie złościli, bo wiem że ostatnio Was nie rozpieszczam... </3

Po drugie: przepraszam za zniknięcie w zeszłym tygodniu, ale miałam mały trip, gdzie nie miałam możliwości pisania ._.

 Ale za to święta są dobrą, spokojną porą, więc jestem! 

A po trzecie: pewnie jak zauważyliście, wciąż nie odpisałam na Wasze komentarze, co planuje zrobić, jednak pod Waszymi wypowiedziami, nie w poście. Myślę, że będę tak robić do końca (o mój Merlinie) opowiadania, bo wtedy czuję mniejszy nacisk i wiem, że niczego nie pominęłam~ 

Przepraszam za wszystkie opóźnienia i niedogodności, ale naprawdę czas to mój wróg ostatnio. 

Ah, właśnie! Po czwarte! Do końca opowiadania raczej nie zacznę żadnych one shotów, które natomiast będą priorytetem po zakończeniu "Zawsze Ty ", więc jeżeli ktoś ma jakieś propozycje, prośby to piszcie śmiało! 

A teraz Enjoy! <3 / szukająca czasu Kummie 

(W rozdziale nie ma jakiegoś szału, więc mnie nie bijcie, dobrze?)

+ prawdopodobnie ta notka zostanie edytowana, więc zerkajcie raz po raz~ <3

 ***

Siedział cicho na krześle, patrząc drętwo i uporczywie w jeden jedyny punkt, który najbardziej go interesował. Nie zwracał już uwagi na marudzącą panią Pomfrey, która w każdy sposób próbowała go wykurzyć do swojego łóżka, które znajdowało się kilka kroków dalej. Nie potrzebował, ale i nie chciał snu, który nawet nie śmiał go teraz odwiedzić. Przez cały czas siedział w tej samej pozycji z jedną ręką szczelnie usztywnioną bandażami i chustą przewieszoną wokół jego szyi, która przytrzymywała jego przedramię, a drugą spoczywającą na chłodnej, bladej dłoni nieprzytomnego chłopaka przed nim. Nie liczył czasu, który poświęcił na siedzenie tutaj; jakoś mało go obchodziło to, że powinien być na lekcji, chociaż nikt mu tego nie śmiał wypomnieć. Po prostu siedział i patrzył na spokojną twarz Draco, wciąż doszukując się choć najmniejszej zmiany w wyrazie jego emocji, która przez długi okres czasu nie chciała nastąpić.
Przez Skrzydło Szpitalne przewinęło się dużo osób, które w jakiś sposób były połączone z Draco, bądź Harry'm. Przychodzili, aby sprawdzić jak się czują, albo żeby rzucić jakieś słowa pocieszenia, które i tak nie miały żadnej mocy, bo nie pomogły Draco w żaden sposób. Nikt nie wiedział, jak pomóc Ślizgonowi, bo nikt nie potrafił określić jakie zaklęcie zostało na niego rzucone, ani w jaki sposób wpłynie ono na Draco, tak samo jak rana na jego głowie.
Kiedy Harry się przebudził, leżał już na przeciw blondyna, wokół którego tłoczyła się spora grupka osób. Jemu samemu natomiast podano kilka eliksirów w tym wzmacniający i uspokajający. Był za to wdzięczny, jednak kiedy zobaczył, że ten gnój leżał dwa łóżka dalej niż Draco - zawrzała w nim krew. Wstał wtedy szybko z łóżka i sięgnął po różdżkę celując w tego parszywca, który śmiał być tak blisko jego chłopaka. Dopiero kiedy profesor Snape szarpnął go za ramie, trochę się uspokoił, chociaż i tak miał ochotę coś rozwalić. Wytłumaczono mu, że z Nathanielem nie jest dobrze, ponieważ zaklęcie Pottera było naprawdę silne. Później, kiedy magomedycy wyszli aby porozmawiać z resztą grona nauczycieli, Harry zasnął ponownie.
Nie spał długo, ale kiedy otworzył swoje zielone oczy zobaczył przed sobą swoich przyjaciół, a na przeciw - przy Draco - zauważył Pansy, Blaise'a i Theo, którzy rozmawiali przyciszonymi głosami.
Hermiona powiedziała mu, że wypytywali o niego Xavier i Alec, którzy się o niego poważnie martwili. Pomimo tego, że Xavier przyjaźnił się z Nathanielem, był naprawdę zły i zmartwiony stanem swojego kuzyna i Harry'ego, który też przy tym ucierpiał. Przekazała mu, że Xav przesyła mu szczere przeprosiny i prosi, żeby nie zwracał już uwagi na Nathaniela. Czuł, że Francuz powiedział to szczerze, ale on sam nie był w stanie nie zwracać uwagi na leżącego niedaleko ciemnowłosego. Gdyby nie to, że był zbyt słaby, a w pobliżu byli jego przyjaciele, od razu wstałby ze swojego miejsca i dokończył to co zaczął. Później, kiedy jego przyjaciele poszli na lekcje, magomedycy ponownie weszli do części szpitalnej i za wcześniejszą zgodą profesora Dumbledore'a oraz madame Maxime - przetransportowali Nathaniela do świętego Munga.
Dopiero kiedy w Skrzydle Szpitalnym zrobiło się wystarczająco cicho, Harry wstał ze swojego miejsca i powoli z lekkim wahaniem podszedł do łóżka, gdzie leżał jego nieprzytomny chłopak.
Po jego głowie wciąż krążyły informacje, które usłyszał przypadkiem od lekarzy i nauczycieli. Nie potrafił zrozumieć, jakim cudem nikt nie potrafić zidentyfikować zaklęcia, które de facto powinno zostać wykryte przez pierwsze lepsze zaklęcie wykrywające. Wszyscy więc czekali, aż Nathaniel wybudzi się i ujawni prawdę.
Potter długo zajmował swoje miejsce na krześle, każdorazowo odmawiając odejścia od Draco.

***
Zapadał wieczór, kiedy to usłyszał małe zamieszanie za drzwiami. Musiał na chwilę przysnąć, ponieważ obudził się leżąc z głową na łóżku Draco. Na szczęście podczas snu nie puścił dłoni blondyna, co bardzo go uspokoiło. Chciał być przy nim blisko i nie miał zamiaru się od niego odsuwać do czasu, aż nie będzie do tego zmuszony. Spojrzał przelotnie na spokojną twarz Ślizgona, czując lekkie ukłucie, kiedy niczego nowego nie zauważył. Bolała go świadomość, że nie mógł mu pomóc w żaden sposób.
Obrócił głowę w stronę wejścia, kiedy usłyszał jak ktoś nerwowo otwiera masywne drzwi. Jego wzrok od razu powędrował na osobę, której się tutaj nie spodziewał. Jego zielone, spokojne oczy patrzyły zdziwione na Lucjusza Malfoya, który szedł dumnie, ale i wystarczająco szybko, żeby pokazać jego zdenerwowanie, wraz z jego jasnowłosą żoną Narcyzą. Nie denerwował się, ani nie czuł potrzeby odsuwania się od Draco. Mało go obchodziło, co powie Lucjusz - jeżeli ich nie zaakceptuje znajdzie sposób na bycie częścią życia swojego blondyna.
Kiedy rodzice Dracona podeszli do łóżka i kiedy ich wzrok padł na Harry'ego, skinął im głową na powitanie, przy czym jego ciało samo lekko się skłoniło. Nie panował nad tym, ale jego mózg automatycznie kazał mu zachować kulturę i szacunek do tych ludzi.
Narcyza, która odziana była w ciemnogranatową suknię, która zakryta była ciemną, ciężką szatą, spojrzała na niego, a na jej ustach pojawił się smutny uśmiech. Lucjusz natomiast tylko odkiwnął lekko głową, wciąż uporczywie patrząc na złączone dłonie Harry'ego i Draco. Jego twarz nic nie wyrażała, co bardziej stresowało Pottera, niż okrutne słowa, które najstarszy z Malfoyów mógłby mu powiedzieć. Pchnięty jakimś przeczuciem, wstał ze swojego miejsca i pocałował czoło Ślizgona, szepcząc do niego jakieś ciepłe słowa skierowane tylko dla niego. Puścił chłodną dłoń blondyna i schylił lekko głowę w stronę gości, chcąc odejść do swojego łóżka, aby ci mieli trochę prywatności. Nie chciał się narzucać, chociaż smutek był wymalowany na jego twarzy. Tak naprawdę chciał przez cały czas być z Draco i nie odstępować go na krok, do czasu aż się wybudzi.
Zrobił powolne, małe kroki w stronę swojego łóżka, poprawiając spadającą chustę, która przytrzymywała jego zranione ramie. Wyglądał jak siedem nieszczęść.
- Panie Potter - usłyszał cichy, melodyjny głos należący do Narcyzy. Brzmiał dokładnie tak samo, jak zapamiętał; trochę smutny, jednak wciąż spokojny i władczy. Zatrzymał się pomału i odwrócił się w stronę rodzicielki Draco. - Czy to prawda, że stanął pan w obronie naszego syna?
Spojrzał niepewnie na Lucjusza, a później jego wzrok ponownie spoczął na blondynce. Draco na pewno był podobny do swojego ojca, ale Harry widział, że większość cech charakteru wpoiła mu matka.
- Gdybym... - zaczął cicho, ale jego głos załamał się w połowie. Od tamtego momentu wcale się nie odzywał. - Gdybym mógł, stanąłbym na drodze tego zaklęcia i obronił Draco.
Kiedy wypowiedział imię chłopaka leżącego tuż obok nich, jego głos wyraźnie ucichł, jakby nie chciał dopuścić do siebie tych wydarzeń. Zmarszczył czoło i ponownie ruszył w stronę swojego posłania.
- Dziękuję - usłyszał głos Lucjusza. Uśmiechnął się smutno i spojrzał kątem oka na starszego z Malfoyów.
- Nie ma pan za co dziękować, bo nic nie zrobiłem. Draco jest nieprzytomny, a ten... Nathaniel wciąż żyje.
Położył się na łóżku i przymknął swoje zmęczone oczy. Dopiero teraz poczuł psychiczne wymęczenie, co było gorsze od bolącego przedramienia. Zanim zasnął usłyszał jeszcze słowa Narcyzy.
- Pamiętaj, że zawsze możesz się do nas zwrócić o pomoc, Harry.
Tego nie spodziewał się w ogóle.

***
Pani Pomfrey kazała mu się wynosić, kiedy zastała go siedzącego przy łóżku Draco. Była zła, bo ten dzieciak nie zjadł niczego, co mu podała, a lekarstw nie mógł zażyć do czasu, aż nie zje chociaż małej kanapki. Stwierdziła, że towarzystwo jego przyjaciół powinno mu pomóc uporać się z burzliwymi myślami, które krążyły po jego głowie. Niestety, Potter był już taką osobą, z której można czytać jak z otwartej księgi. Na początku nie reagował na jej prośby, a tym bardziej na groźby, które wydobywały się z jej temperamentnego języka, jednak kiedy dotknęła jego ramienia, spojrzał na nią swoimi zielonymi oczami, które nie był w stanie wyrazić niczego innego niż lekkie niezrozumienie i smutek. Dopiero po pięciu minutach, kiedy jej prośby stały się poważniejsze, Harry stwierdził, że wróci do dormitorium, po to, aby jego przyjaciele się nie przejmowali. Obiecał sobie, że wróci do Draco, jak tylko Ron i Hermiona położą się spać. Ścisnął dłoń blondyna i i poprawił jego jasną grzywkę, która z lekka przykryła mu oczy. Odszedł od łóżka ze spuszczoną głową, jednym uchem słuchając kolejnych próśb pani Pomfrey, aby coś zjadł.
Długo zajęła mu wędrówka do wieży Gryffindoru, jednak było to spowodowane tym, że nie czuł się na siłach żeby iść szybko. Chciał pobyć sam i pomyśleć o niektórych sprawach.
Kiedy wszedł do pokoju wspólnego Gryfonów, spojrzał w stronę kanap, upewniając się, że są tam jego przyjaciele. Byli. Patrzyli cierpliwie na Harry'ego, do czasu aż do nich podszedł. Hermiona wstała i przytuliła jego zmęczone ciało do siebie. Natomiast Ron poklepał go po ramieniu i przyciągnął do przyjacielskiego uścisku. Po chwili dopiero zaciągnęli go na jedną z kanap, szybko wołając Zgredka, który miał im przynieść jakieś kanapki i ciepłą herbatę.
Zaczęli opowiadać Potterowi, co wydarzyło się na lekcjach, które były bardzo luźne, ze względu na częste spotkania grona pedagogicznego. Z tajnych źródeł, czyli od wszystkowiedzących Ślizgonów, z Pasny i Blaise'm na czele, dowiedzieli się kilku interesujących rzeczy.
Informacją, który sprawił, że bardzo delikatny uśmiech pojawił się na ustach Harry'ego był fakt, że drużyna z Beauxbatons została zdyskwalifikowana. Nie był do końca pewny, jak jemu udało się uniknąć takiej sytuacji, jednak dziękował temu przypadkowi, który sprawił, że jest Harry'm cholernym Potterem.
Francuska drużyna miała wkrótce opuścić mury Hogwartu, a przyszłe zmagania w Quidditchu miały rozstrzygnąć się pomiędzy Instytutem Durmstrang a Hogwartem.
Harry długo słuchał wszystkich informacji, jakie mieli mu do przekazania, jednak w kolejnym Z wielu wywodów jego przyjaciół, coś odwróciło jego uwagę. Spojrzał na schody wiodące do gryfońskich pokoi i Z wahaniem zetknął na Aleca, który stał na szczycie w swojej niebieskiej piżamie i z dobrze znanym mu królikiem w dłoniach, do którego czuł lekki sentyment. Alec patrzył  na niego niepewnie z lekkim strachem w oczach, jednak powoli zaczął schodzić, kierując się w ich stronę.
- Cześć Gryfiaku... - powiedział cicho, czując jak jego głos zadrżał przy wypowiedzeniu przezwiska, którym nazywał go Draco. - Wszystko w porządku?
Młody Gryfon przygryzł niewinnie wargę i usiadł koło Harry'ego na miękkiej kanapie, a po chwili przysunął się jeszcze bliżej, chcąc pokazać, że wcale się go nie boi.
- U mnie jest dobrze - stwierdził i posłał lekki uśmiech do starszego koleżeństwa, wiedząc, że każdy uśmiech się teraz przyda. - A ja ty się czujesz, Harry? Wszystko w porządku z Draco?
Pomimo łagodnego tonu, który wypłynął z ust Aleca, Harry lekko się skrzywił. To nie była nikogo wina, ale przypomniał sobie, że nie ma go przy Ślizgonie. Co z niego za chłopak? Powinien czuwać przy nim, bez względu na to czy jest zmęczony czy też nie. Długo nie odpowiadał, co zmartwiło jego przyjaciół, którzy posyłali między sobą skryte spojrzenia.
- Bywało lepiej, Al - stwierdził W końcu cicho i pogłaskał jego ciemne włosy.
- Harry, zapomniałem. Przyszły do ciebie faktury za te prezenty - oznajmił nagle Ron. Harry kiwnął głową, zastanawiając się czy będzie miał okazje wykorzystać te prezenty.
- Um, pamiętasz, że w razie czego możesz przyjechać do Nory, prawda? - dodał jeszcze rudzielec, a Potter tylko przytaknął.
 - Dzięki Ron - powiedział cicho. - Dziękuje wam wszystkim.
Kiedy Hermiona upewniła się, że Harry wcisnął w siebie dwie kanapki, pożegnał się ze swoimi przyjaciółmi i spojrzał na śpiącego Aleca, który oparł swoją głowę o jego kolana. Wyglądał tak młodo i niewinnie, a patrzenie na niego bardzo uspokajało Pottera. Uwielbiał tego dzieciaka i życzył mu jak najlepiej. Miał nadzieję, że w przyszłości będzie szczęśliwy i spełniony.
Zrobiło się już późno, a ogniki w kominku powoli wygasały z cichym skwierczeniem ostatnich iskier. Zastanawiał się jak przenieś Aleca do jego sypialni, zważywszy na to, że jego ręka nie była w stanie unieś jego ciała, pomimo tego, że Alec należał do lekkich i raczej chudych osób.
Jego wybawieniem okazał się Neville, co było zaskoczeniem dla samego Harry'ego.
- Co ty tu robisz? - zapytał cicho, nie chcąc obudzić Gryfiaka.
- Szczerze mówiąc, to szukałem Aleca, ale nie było go w sypialni, więc stwierdziłem, że zerknę tutaj - powiedział z lekkim uśmiechem, który pojawił się kiedy spojrzał na młodego Gryfona.
- Mogę wiedzieć, dlaczego go szukałeś? - zapytał podejrzliwie. Harry bał się o cnotę swojego małego przyjaciela.
- Obiecałem mu, że przyjdę. Był lekko poddenerwowany i tak jakoś wyszło. A ty jak się czujesz? Co z Draco?
Harry miał powoli dosyć tych pytań odnośnie jego samopoczucia i tego czy Draco wciąż oddycha.
On czuł się kurewsko źle, a ze Ślizgonem wcale lepiej nie było.
- Źle i źle. Chciałbym teraz do niego pójść, więc mam małą prośbę...
- Pewnie, co jest? - zapytał Neville, a jego postawa mówiła, że chce mu pomóc niezależnie od tego co to było.
- Czy mógłbyś zanieść Aleca do jego łóżka? - Na twarzy Longbottoma pojawił się lekki szok, ale kiwnął głową. Schylił się w stronę kanapy i sięgnął po Gryfona nie zapominając o króliku.
Rzucił jakieś pożegnanie i słowa otuchy w stronę Harry'ego, który sam również ruszył w stronę sypialni z zamiarem zgarnięcia jakiś ubrań na przebranie.
Nie zajęło mu dużo czasu dotarcie do Skrzydła Szpitalnego, gdzie od razu usiadł na swoim stałym miejscu, chwytając chłodną dłoń Draco w swoją, która była tylko trochę cieplejsza.
Długo szeptał do niego pojedyncze słowa, jak i całe zdania, które miały wyrazić jego buzujące emocje.
W końcu zasnął śniąc o łagodnym uśmiechu Draco.

 *No i łagodny uśmiech Draco~*

***